Տպել
Liwli.ru կայքը ներկայացրել է կնոջ գրառումը հղիության մասին:
Հղի լինելն ինձ դուր չի եկել: Առաջին ամիսներին ես անընդհատ քնել ու փսխել էի ցանկանում: Իսկ վերջին ամիսներին ես այնքան մեծ փոր ունեի, որ ամուսինս ստիպված էր բնակարանում ինձ տեղափոխել հաշմանդամի սայլակի միջոցով: Մի անգամ նա տանը չէր. ես ուզում էի խնձոր ուտել ու մոտեցա սառնարանին: Բացելով դուռը՝ ես նստեցի, որ կարողանամ հասնել սառնարանի ամենացածր դարակին, որտեղ գտնվում էր խնձորը: Խնձորը վերցրի, սակայն այդպես էլ չհաջողվեց ոտքի կանգնել: Այդ պատճառով էլ ես չլվացած խնձորը դրեցի բերանս և «չոչ անելով» հասա բազմոցին, որպեսզի հենվեի նրան և կանգնեի: Կատուները վախի մեջ խույս էին տալիս ինձնից:
Ես անընդհատ ահավոր տրամադրություն ունեի: Բացի այդ՝ իմ փորը միշտ քոր էր գալիս, իսկ ընդհանրապես 30 կգ-ով ավելացած քաշս ոչ ոքի անտարբեր չէր թողնում: Ծանոթները նայում էին ինձ ու ասում՝ ո՜ւո՜ւ: Դա հատկապես ծիծաղելի էր նայվում այն պատճառով, որ ես լայնությամբ չէր գիրացել, այլ անտանելի մեծացել էր փորս: Շատ դժվար էր սեղանի շուրջ նստելը. ողջ ուտելիքը թափվում էր փորիս: Քնելը ևս շատ անհարմար էր: Մեջքի վրա չես կարող պառկել, փորի վրա՝ ևս: Գիշերը ես զուգարան գնում էի 40 րոպեն մեկ անգամ: Այդ պատճառով էլ քունը նման չէր քնի, այլ հիմար կռիվ փորի հետ: Ես երբեմն լաց էի լինում ու երազում ծննդաբերել ու նորմալ քնել: Դրա մասին՝ հետո: Ինձ մինչև այժմ կատաղեցնում է, երբ ասում են, որ հղիությունը երջանիկ ժամանակ է: Իբր կարող ես քնել: Այդ ժամանակ երջանիկ լինում են միայն այն կանայք, ովքեր «լավ չեն»: Իսկ սովորական մարդու համար երբեք հաճելի չի լինի մշտապես անհարմար վիճակում լինել և տգեղ տեսք ունենալ: Եվ պետք չէ ասել, թե հղիները գեղեցիկ են, դա նենգ սուտ է, որը հորինվել է հղի կանանց աջակցելու համար, որոնք, չգիտես ինչու, այդքան սիրում են լուսանկարվել հղի վիճակում:
Ծննդաբերությունից ես վախեցել եմ դեռ մանուկ հասակից: Ինձ սպասվում էր պլանավորված կեսարյան հատում 38 շաբաթականում, սակայն ես վախենում էի ավելի շուտ ծննդաբերել: Ծննդաբերությանը նախորդած 2 շաբաթների ընթացքում ես երկու անգամ արթնացնում էի ամուսնուս, և մենք վազում էինք ծննդատուն, իբր ես արդեն ծննդաբերում էի: Տարօրինակ է, բայց ինձ վրա ոչ ոք չէր բարկանում սուտ ծննդաբերության համար: Պարզապես ամուսինս երկրորդ անգամից հետո դադարեց հավատալ ինձ, այդ պատճառով էլ, երբ ես հոկտեմբերի 15-ին վեր կացա և ասացի, որ ծննդաբերում եմ, նա թափ տվեց ձեռքով և ասաց՝ դե հա: Եվ մենք գնացինք գինոկոլոգի մոտ՝ հերթական ստուգման: Ստուգման ընթացքում ինձ ասացին, որ մեծ բացվածք ունեմ, և հարցրին՝ արդյոք ցավ չե՞մ զգում: Ես պատասխանեցի, որ ցավ զգում եմ վերջին 8 ամիսների ընթացքում: Բայց ինչ ոչ ոք չի հավատում, այդ պատճառով էլ համարեք, որ չեմ զգում: Ինձ հարցրին՝ որևէ բան կերե՞լ եմ մինչև բժշկին այցելելը, և ես պատասխանեցի, որ ես մի փոքր բան կերել եմ մինչև բժշկի մոտ գալը՝ 2 եփած ձու, մեկ բաժակ կաթ, 4 բուտերբրոդ՝ պանրով, կես բաժակ ընդեղեն, ծիրանի չիր և երկու լոլիկ: Եվ թեյ: Եվ մի քանի գդալ խտացրած կաթ: Ինձ ասացին, որ գնամ 3-րդ հարկ, որտեղ գտնվում է սենյակը: 16:00-ին ծննդաբերությունն էր:
Սենյակն ինձ միանգամից դուր եկավ, որովհետև այն շատ մեծ էր, և ամուսնուս համար արդեն անկողինը պատրաստ էր: Սենյակում ինձ կաթիլային միացրին, ասացին, որ այլևս չուտեմ ու ջուր չխմեմ, և ինձ մոտ մի կնոջ ուղարկեցին, ով ինձ արջուկների պատկերով գիշերանոց հագցրեց: Ես համբերատար սպասում էի հոգնային և բոլորին բջջայինի միջոցով տեղեկացնում էի, որ ծննդաբերելու եմ:
Ավելի լավ էր՝ չանեի, բայց ով գիտեր: Մոտ ժամը 15:00-ին ինձ բերեցին մի թուղթ, որը ես պետք է ստորագրեի: Այնտեղ խոսվում էր այն մասին, որ, եթե ես մահանամ ծննդաբերության ժամանակ, մեղավորը ես եմ: Ես ուրախությամբ ստորագրեցի այն ու հարցրի, թե երբ է հոգնայի ժամանակը: Մի քանի րոպե անց ինձ մոտեցավ մի բուժքույր ու ասաց, որ ես հոգնա եմ ցանկանում: Ես նրան ասացի, որ հոգնա չեմ ցանկանում, սակայն, եթե պետք է դա անեն, ուրեմն ես ցանկանում եմ պատրաստվել դրան: Նա ասաց, որ սովորաբար ծննդաբերությունից առաջ հոգնա չեն անում, բայց ինձ կանեն: Ես ասացի՝ եթե՝ ոչ, ուրեմն՝ ոչ: Եվ ուրախացա:
Դա առաջին բանն էր, ինչի համար ես ուրախ էի ողջ հղիության ընթացքում: Մի քանի րոպե անց ինձ տարան վիրահատարան, իսկ ամուսնուս՝ այլ սենյակ, վիրաբույժի համար հագուստ հագնելու համար: Վիրահատարանում ինձ ներարկեցին մեջքի հատվածից, և ես դադարեցի զգալ ոտքերս: Ես, արդեն երկար ժամանակ էր՝ մեծ փորիս պատճառով չէի տեսնում ոտքերս: Դա բավարար չէ, հիմա էլ չէի զգում դրանք: Շատ տարօրինակ զգացողություն է: Տպավորություն էր, որ ոտքերը մարմնիս հետ ընդհանրապես կապ չունեցող օրգաններ են:
Սենյակում բավական շատ դիմակավոր մարդիկ կային: Նրանցից մեկը մի պահ կռացավ ու համբուրեց ինձ: Հինգ րոպե անցավ, մինչև ես հասկացա, որ դա ամուսինս էր: Մինչ այդ մտածում էի, որ դա ծննդատան ծառայությունն է՝ անծանոթ տղամարդու համբույր: Ամուսինս ևս վատը չէր, նա նկարում էր վիրահատարանի ամեն հատված՝ դրանով իսկ բժիշկներին ստիպելով ծիծաղել:
Որոշ ժամանակ անց աչքերիս առաջ կտոր քաշեցին: Մոտեցավ բժիշկն ու հարցրեց, թե ինչպես եմ ինձ զգում: Ես ասացի, որ վատ՝ պառկած սենյակում, որը լի է մարդկանցով, արջուկներով գիշերանոցով, բաց փորով: Ինձ սկսեցին կտրել:
Ես ոչինչ չէի զգում, և դա ինձ անհանգստացնում էր: Իսկ բժշկին անհանգստացնում էր այն, որ ամուսինս նկարում էր այն ամենը, ինչ տեսնում էր: Արդյունքում՝ նրան խնդրեցին նստել մի տեղ: 5 րոպե անց ինձնից հանեցին իմ առաջին երեխային, ով գոռաց՝ աաաաաաաաաաաաաաա: Ինձ ասացին, որ դա լավ է, ու երեխային տարան: մեկ րոպե անց հանեցին երկրորդ երեխային, ով նույն բառերն էր արտաբերում: Նրան նույնպես տարան լվանալու, և 3 րոպե անց ինձ տվեցին երկու երեխաներին էլ, որոնք ծիծաղելի գլխարկներ էին կրում:
Ես նայում էի նրանց ու մտածում՝ ահա ինչ էր քոր գալիս փորիս մեջ: Ոչինչ չէի զգում: Մեզ՝ չորսիս, նկարեց բուժքույրը, երեխաներին տարան վերև: Հետո ինձ հետ տարան, ու բոլորը սկսեցին ծափահարել, կարծես թե մենք հենց նոր իջանք ինքնաթիռից, որը վարում էր հարբած աղջիկ: Ես նույնպես սկսեցի ծափահարել, սակայն ամուսինս ասաց, որ չանեմ, մարդիկ ինձ են ծափահարում, պետք է համեստ լինել:
Ինձ մի փոքր ժամանակով տեղափոխեցին վերակենդանացման բաժանմունք, ապա՝ պալատ, որտեղ սպասում էին բոլոր բարեկամները, որոնք շրջապատել էին անկողինը, որի վրա պառկած էին երեխաները: Մանկաբույժը նայում էր երեխաներին: Իսկ իմ մասին մոռացել էին: Հետո նորից հիշեցին իմ մասին ու նորից սկսեցին ծափահարել: Ինձ այդ ծափահարությունները կատաղեցնում էին, որովհետև ես նորմալ չէի հագնված և չէի զգում ոտքերս: Բացի այդ՝ նեղվում էի, որ ինձ կատետր էր միացված:
Հետո ինձ մոտ սկսեցին մարդիկ գալ: Ով եղել է իմ հարսանիքին, գիտի, թե որքան մարդ կար այնտեղ: Նրանք բոլորը եկել էին: Ծննդատանն այցելության ժամեր չկային, այդ պատճառով էլ գալիս էին, երբ ցանկանում էին: Եթե միայն իմանայիք, որքան ինձ հոգնեցրին այցելուներն այդ 2 օրվա ընթացքում: Իմ ձեռքին լար կար, որը ես պետք է սեղմեի այն ժամանակ, երբ ցավեին կարերը: Ես այն սեղմում էի 15 րոպեն մեկ անգամ:
Գիշերը յուրաքանչյուր 2.5 ժամը մեկ անգամ բերում էին երեխաներին, որպեսզի կերակրեմ: Երբ ես լսում էի, որ միջանցքով երեխաների սայլակն է մոտենում, մեռածի տեսք էի ընդունում, բայց բուժքույրը համառորեն, քաղաքավարի արթնացնում էր ինձ՝ ասելով՝ ձեր երեխաներն ուտել են ցանկանում: Ամբողջ ընթացքում ես ուզում էի գոռալ՝ դե կերակրիր նրանց, ինձ համար ցավոտ է նրանց կերակրել: Բայց ես դա չէի անում, որովհետև չէի ցանկանում, որ իմ մասին վատը մտածեն: Այո, ինձ համար շատ ցավոտ էր կերակրելը: Ես կարող եմ հավատալ, որ որոշ կանանց համար դա ցավոտ չէ, բայց իմ բոլոր ծանոթների համար դա ցավոտ է եղել, համենայն դեպս, առաջին երկու ամիսների ընթացքում: Բացի այդ՝ ես անընդհատ հոգնածության զգացում ունեի, որովհետև քնելու համար ընդհանրապես ժամանակ չունեի: Երկու ժամ վախեցած քնելն ինձ բավական չէր: Հետո մեզ դուրս գրեցին, և սկսվեց այն, ինչի մասին չեն գրում գրքերում: Ես հետո կպատմեմ դրա մասին:
Ծննդատնից ինձ դուրս գրեցին 2-րդ օրը: Եթե ես իմանայի, թե ինչ է ինձ սպասվում դրանից հետո, ես ինքս կջարդեի ձեռքերս կամ ոտքերս, որպեսզի հիվանդանոցում էլի մնամ: Ծննդատանն ինձ ամեն ինչ դուր էր գալիս: Տանն ինձ սպասում էին քաղցած ձկները, չհավաքված ձմերուկը և երկու երեխաներ, ովքեր անընդհատ բղավում էին:
Սակայն յուրաքանչյուր ամիս ինձ ավելի հեշտ էր դառնում: Երբ երեխաները դարձան 5 ամսական, ես սկսեցի աշխատանքի գնալ: Այժմ իմ երեխաները գրեթե 2 տարեկան են: Նրանք դեռ լավ չեն քնում, որովհետև դեռ ատամները դուրս չեն եկել, բայց մենք սովորել ենք: Լավ բաներից միայն կարող եմ ասել, որ երեխաները հրաշք են:
Ոչինչ չի կարող համեմատվել նրա հետ, երբ ձեր երեխան այգում վազում է դեպի ձեզ՝ գոռալով՝ հայրիկ, ու ձեռքին ինչ-որ բան ունենալով: Նա բացում է ձեռքը, ու տեսնում եք, որ այնտեղ շան կեղտ է: Եվ նա ժպտում է բերանով, որում մի քանի ատամ կա ընդամենը, ու նա իսկապես հպարտ է, որ ձեզ կեղտ է բերել: Եվ այո, դա երջանկություն է:
Նյութը հրապարակման պատրաստեց «3 Միլիոնը»
