Տպել
Տնտեսագետ Հովհաննես Ավետիսյանը ֆեյսբուքյան իր էջում գրում է. «Մարդկանց տեսակ կա, որ իր ապրածով, կեցվածքով, խոսացածով, նիստ ու կացով, ո՛չ վստահություն է ներշնչում, ո՛չ պատկառանք իր հանդեպ և ո՛չ էլ հարգանք:
Այս մարդկանց տեսակը մի առանձնահատկություն ունի նաև, նա ձգտում է հանրության հաշվին ապրել, ու դրա համար պաշտոններից ու տիտղոսներից է կառչում: Դոշին, իսկ երբեմն հետույքին իր պաշտոնն է դաճում, ինքը հավատում է, որ մարդիկ դա տեսնելով պատկառանք կզգան: Բայց դե ինքը երբևէ հանրային արժեք չի ստեղծել, առավելագույնը գոռացել է դրա մասին, էնքան հաճախակի ու բարձր ձայնով, որ սկսել է հավատալ, որ ինքը իրենից արժեք է ներկայացնում ու ինքն արժանի է պատկառանքի:
Մարդիկ կան զգում են նրա կեղծ լինելը ու, երբ դա ցույց են տալիս նա խառնվում է իրար ու փորձում է գոռալ, շատ բարձր, որ լսելի լինի, գոռում է հարգանքի փափագով, բայց չի ջոկում, որ ինքը ընդամենը լածիրակ է:
Եթե այս կերպարը պատկերացրիք, նայեք թե իրենցից ինչքան շատ են հիմա ազգի ժողով կոչեցյալում: Դուք ասեք տասը, ես կասեմ քսան, դուք ասեք քառասուն, ես կասեմ ութսուն:
Ավազակապետությունից լածիրակապետություն անցումը շատ ցավոտ է, շատ:
Բայց էսպես չի մնա: Մեր գենը շատ բան է տեսել, լածիրակներին էլ կվռնդենք, վզակոթին տալով, իրենց արժանի ձևերով:
Սրա ժամանակն էլ կգա:
Հ.Գ. Էս գրածս կառավարությանն էլ ա վերաբերում… հա ջղայն եմ, մի ուրիշ կարգի»:
Մարդկանց տեսակ կա, որ իր ապրածով, կեցվածքով, խոսացածով, նիստ ու կացով, ո՛չ վստահություն է ներշնչում, ո՛չ պատկառանք իր…
Gepostet von Hovhannes Avetisyan am Mittwoch, 17. April 2019
