Տպել
Գերմանիայում ուսանելիս, Կոմիտասը 5-10 րոպե ուշանում է դասից։ Ներողություն է խնդրում ու ներս մտնում։ Զայրացած պրոֆեսորն ասում է․
– Այդ դու’ պիտի սպասես ինձ, և ո’չ թե ես պիտի քեզ սպասեմ,- Կոմիտասի ձեռքերը դողում են և թղթերը թափվում են հատակին։ Պրոֆեսորի աչքն ընկնում է թափված թղթերի նոտաներին։
– Այս ի՞նչ նոտաներ են։
– Իմ գրածներն են ,- պատասխանում է վախվորած ուսանողը։
– Դե դուրս գնա և այլևս դասի չգաս, որ այլևս քեզ չսպասեմ։
Կոմիտասը դուրս է գալիս ու գլխիկոր հեռանում, պրոֆեսորն էլ՝ նրա հետևից: Քիչ անց Կոմիտասը մի պանդոկ է մտնում, 5-6 րոպե անց, դուրս գալիս։ Պանդոկ է մտնում պրոֆեսոր ու հարցնում՝ ո՞վ էր այցելուն և ի՞նչ էր ուզում։
– Մեր մշտական այցելուն է, մի կտոր հաց ու մի բաժակ թեյ է խմում, վճարում ու գնում է։ Պրոֆեսորը շարունակում է հետևել իր ուսանողին։ Շուտով մոտենում է մի տան ու ներս է մտնում, պրոֆեսորն էլ՝ հետևից։
– Ո՞վ է այս տղան, ի՞նչ է անում այստեղ․- հարցնում է տղային հետապնդողը։
– Արևելքից է, բայց բոլորովին չի նմանվում նրանց, համեստ է ու կարգապահ, Ժամանակին է մուծում վճարումները։ Նրա մոտ շատ հյուրեր են գալիս, երաժշտություն լսելու։ Այսքանը։
Պրոֆեսորը բարձրանում վերև, թակում դուռն ու ներս մտնում։ Անակնկալի եկած ուսանողն այլ բառ չի գտնում ասելու. – Դուք իմ տա՞նը․․. Որքա՜ն կուզեի սուրճ ունենայի ու Ձեզ հյուրասիրեի։
– Ես ոչնչի կարիք չունեմ, եկա քեզ ասելու, որ այսուհետ, դու կճաշես այս ճաշարանում ու պարզում չեկը, գրքեր կգնես այս գրախանութից, հագուստ՝ այս մյուսից, ահա չեկերը։ Եվ չմոռանաս ամենակարևորը՝ Դու’ պիտի սպասես ինձ,․․․ դե մնաս բարով․․․»:
