Տպել
Տատիկներն իրենց թոռների հետ ավելի մեղմ են վարվում, քան սեփական երեխաների: Էմորիի համալսարանի մարդաբանության, հոգեբուժության եւ վարքագծային գիտությունների պրոֆեսոր Ջեյմս Ռիլինգը, հետաքրքրված լինելով տատիկների էվոլյուցիոն արժեքների ուսումնասիրությամբ, չափել է մոտ 50 կնոջ ուղեղի աշխատանքը, ովքեր ունեցել են 3-ից 12 տարեկան առնվազն մեկ կենսաբանական թոռ:
Հետազոտության մեջ օգտագործվել է ֆունկցիոնալ մագնիսա-ռեզոնանսային տոմոգրաֆիա՝ տատիկների ուղեղը սկանավորելու համար, որը տեղի է ունեցել այն ժամանակ, երբ վերջինները դիտել են իրենց թոռան, երեխայի ծնողների եւ ուրիշի երեխայի ու մեծահասակի նկարները, գրում է HuffPost-ը։
«Երբ տատիկները դիտում էին իրենց թոռների լուսանկարները, հատկապես ակտիվանում էին ուղեղի այն հատվածները, որոնք մասնակցում են զգացմունքային էմպատիային»,-պատմել է Ռիլինգը:
Պարզ ասած, «էմոցիոնալ կարեկցանքը» մեկ այլ անձի էմոցիաները զգալու ունակությունն է:
«Իրենց թոռան եւ միեւնույն սեռի ծնողի լուսանկարները դիտելիս, հատկապես ակտիվանում էին ուղեղի այն հատվածները, որոնք կապված են ճանաչողական կարեկցանքի հետ»,-ասել է նա:
Ճանաչողական կարեկցանքը, որը նաեւ կոչվում է մտքի տեսություն, ճանաչողական մակարդակում ինչ-որ մեկի զգացածը հասկանալն է։ Դուք նույնիսկ կարող եք փորձել ձեզ դնել նրանց տեղում, բայց ընդհանուր հուզական փորձը ավելի քիչ է, քան հուզական կարեկցանքը:
Նախկինում Ռիլինգը եւ նրա թիմը նմանատիպ հետազոտություն են անցկացրել, որի ընթացքում հայրերը դիտել են իրենց երեխաների լուսանկարները: Համեմատած հայրիկների այս խմբի հետ՝ տատիկներն ավելի ուժեղ ակտիվություն են ցուցաբերել ուղեղի այն հատվածներում, որոնք ներգրավված են հուզական կարեկցանքի մեջ, ինչպես նաեւ՝ պարգեւատրման եւ մոտիվացիայի համար պատասխանատու ոլորտներում:
Հիմնվելով ավելի հին ժամանակների կենսաբանների աշխատանքների վրա, որոնք արվել են 1980-ականներին եւ 1990-ականներին՝ մարդաբան Քրիսթեն Հոքսն առաջարկել է մի տեսություն, որը նա եւ իր թիմը անվանել են «տատիկի վարկած»: Գաղափարն այն է, որ կանայք, ի տարբերություն էգ կապիկների, ավելի երկար են գոյատեւում իրենց վերարտադրողական տարիքից հետո, եւ կարող են օգնել մեծացնել նաեւ իրենց երեխաների սերունդներին:
Ինչ վերաբերում է այն եզակի իշխանությանը, որը թոռները, կարծես, ունեն տատիկների նկատմամբ, դրա պատճառները դեռ քննարկման առարկա են։ Հոգնած ծնողը կարող է ենթադրել, որ դա կապ ունի այն բանի հետ, որ տատիկը երես է տալիս երեխային:
Ռիլինգը կարծում է, որ դա հետաքրքիր գաղափար է, սակայն այլ կարծիք է հայտնում: «Ըստ իս, դա կարող է ավելի շատ կապված լինել երեխաների «սիրունիկ» ֆենոտիպի հետ, որը, հավանաբար, նախագծված է էվոլյուցիայի կողմից, որպեսզի մեծահասակները նրանց գեղեցիկ համարեն եւ ցանկանան հոգ տանել նրանց մասին»,-նշել է նա:
