Տպել
Երբ 25-ամյա լրագրող Անժելա Պողոսյանն որոշեց բնակարան վարձել մայրաքաղաք Երևանում, իր հայրենի քաղաքում, նա սպասում էր որոշ մարտահրավերների՝ վարձավճար, վատ հարևաններ, բարեկամների կողմից մեղադրանքներ:
Նա, սակայն, չէր ակնկալում «բարոյականության» մասին հարցեր իր տանտիրոջից:
Պողոսյանը նույնիսկ երեխա ժամանակ գիտեր, որ ուզում է մենակ ապրել: Համալսարանն ավարտելուց անմիջապես հետո նա սկսեց բնակարան փնտրել:
«Երբ ես տուն եմ փնտրում, օրական 10-20 գովազդ եմ գտնում և զանգում նրանց ու ստիպված պետք է պատասխանեմ բոլոր տանտերերին: Ինչո՞ւ եմ մենակ ապրում: Որտե՞ղից են իմ ծնողները: Ինչպե՞ս եմ ես գումար վաստակում: Ո՞ւմ եմ տուն բերելու »,- ասում է նա:
«Մի անգամ ես ասացի, որ ծնողներս արտասահմանում են, որպեսզի խուսափեմ այս բոլոր հարցերից: Դա նույնպես չօգնեց, քանի որ նրանք սկսեցին հարցնել, թե ինչո՞ւ են նրանք հեռացել և արդյո՞ք ինձ գումար ուղարկում են»:
Բնակարաններից մեկի տանտերը մի օր զանգահարեց՝ պարզելու, թե ինչու Պողոսյանը կեսգիշերին տանը չէ: Աղջիկն անմիջապես սկսեց նոր տարածք փնտրել:
Սենյակ փնտրելու ընթացքում նա ունեցել է բազմաթիվ արկածներ, ներառյալ փլուզված տանիքը և չափազանց հետաքրքրասեր տանտերերը:
«Երբ փորձում եմ ընդհանրացնել բոլորի վերաբերմունքը, ես զգում եմ, որ մեր հասարակության մեջ կանայք չեն ընկալվում որպես անհատներ: Նրանք ձեզ նայում են այնպես, կարծես անօգնական երեխա եք», – նշում է Պողոսյանը:
Առանձին ապրող հայ կանանց թվի վերաբերյալ պաշտոնական վիճակագրություն չկա, միտումը համեմատաբար նոր է: Ավանդաբար, հայերը մինչև ամուսնությունն ապրում են ծնողների հետ, և որոշ դեպքերում, նույնիսկ ամուսնությունից հետո: Շուրջ 1200 հայ երիտասարդների շրջանում 2016 թվականին անցկացված ուսումնասիրության արդյունքում պարզվել է, որ մեծամասնությունը՝ 72 տոկոսը, նախորդ տարի ապրել է ծնողների հետ: Միայն 2,2 տոկոսն է ապրել մենակ:
Բացի այդ, ուսումնասիրությունը պարզել է, որ երիտասարդների միայն 15.8 տոկոսն է ցանկանում մենակ ապրել, եթե նման հնարավորություն լինի: Բայց ավանդույթները դանդաղորեն փոխվում են:
Ամբողջությամբ՝ chai-khana.org
