Տպել
Կարեն Վրթանեսյանը գրել է.
«Առ այսօր էլ շատերը զարմանում են. «Լավ, բա սրանց սիրտը չի՞ ցավում կորցրած կյանքերի ու հողի համար, կործանվող պետության համար»։
Ու մոռանում են, որ գործ ունենք մարդկանց հետ, որոնք իրականում դեռ վաղ 90-ականներից են թալանել երկիրը ու իրենց սրտերը երբեք էլ չեն ցավացել… Իրենք են, որ այսօր վերադարձել են «նորերի» դիմակներով, բայց հնից էլ հին են։
Իրենք են, որ այսօր իրենց զգում են «հին ու բարի» ժամանակներում, երբ պետությունը դեռ նոր-նոր էր ձևավորվում, իսկ իրենք թալանում էին ամեն ինչ՝ խղճուկ պետբյուջեից սկսած, եկրաշարժի գոտուն միջազգային օգնությունով վերջացրած։
Այդ մարդիկ չունեն խիղճ, ամոթ, պարտքի զգացում, չունեն որևէ էմոցիոնալ կապ հայրենիքի հետ։ Հայրենիքն այս կերպարների համար զուտ հարմար թալանատեղի է, որը պատրաստ են անվերջ թալանել թե՛ իրենք-իրենցով, թե՛, եթե այլ տարբերակ չունենան, նաև թուրքերի հետ։
Հարուստ քաղաքն ասպատակող քոչվորից իրենց հոգեբանությամբ որևէ բանով չեն տարբերվում սրանք։ Ուղղակի ավելի խորամանկ են, ավելի լավ են տիրապետում մանիպուլյատիվ տեխնոլոգիաներին, ունեն հազարավոր փոքր ու մեծ մեդիահարթակներ, որոնց միակ նպատակը ասպատակվող քաղաքի բնակիչների աչքերին թոզ փչելն է ու ականջները թույն լցնելը, որ չդիմադրեն, դեռ մի բան էլ ողջունեն թշնամու մուտքն իրենց քաղաք»։
