Տպել
Ի՞նչ է նշանակում կին լինել։ Այս հարցին պատասխանում են տարբեր մասնագիտությունների տեր կանայք NEWS.am STYLE նոր նախագծում։ Մեր նպատակն է ցույց տալ կնոջ կերպարը, նրա էությունը տարբեր կերպարներում։ Ներկայիս նախագծի թեման է՝ «Գարունը կնոջ հոգում»։ Լուսանկարիչ Նատա Բրետտելլի եւ «BiZet Beauty Zone» սրահի հետ համագործակցությամբ մեր հերոսուհիները կհայտնվեն երկու տարբեր կերպարներով, որոնք հիանալի արտահայտում են իրենց էությունը: Մեր այսօրվա հերոսուհին Կենտրոնական զինվորական հոսպիտալի գլխավոր բուժքույր, երեք երեխաների մայր Լուսինե Ավետիսյանն է։
Լուսինեի մեղմ ձայնը հանգստացնող ու գրավում է դեպի իրեն։ Նրա հետ շփվելը հեշտ է: Չնայած այն հանգամանքին, որ շարժումների մեջ զգացվում է զինվորական կեցվածքը, նա շատ կանացի է՝ կրակրոտ հայացքով։ Նրա համար կին լինել նշանակում է «ժամանակին համընթաց քայլել»։ «Եթե սիրում ես այն ամենը, ինչ քեզ շրջապատում է, ապա դա ամենեւին էլ դժվար չէ»,- նշում է նա՝ խոսելով այն մասին, թե որքան դժվար է ժամանակակից հայուհի լինելը։
«Կինը տղամարդուց ուժեղ է, բայց պետք է այնքան իմաստուն լինի, որ բավական թույլ լինի»,- ասում է Լուսինեն՝ համաձայնելով, որ «տղամարդիկ ուրիշ են դարձել»։ «Երեւի այն պատճառով, որ մենք ապրում ենք այս երկրում, պետք է ուժեղ լինենք»:
Նրանում հայկական զսպվածությունը ներդաշնակորեն զուգորդվում է ինչ-որ զարմանալի բացության ու թեթեւության հետ։ Հարցին, թե ինչ է մտածում ժամանակակից հայ տղամարդկանց մասին, Լուսինեն սկզբում մի փոքր շփոթվեց ու մտածեց՝ փնտրելով դիվանագիտական պատասխան։ Երեքս «պայթեցինք» ծիծաղից։ «Սա շատ բարդ հարց է։ Ես կարող եմ խոսել ամուսնուս մասին։ Նա այն տղամարդն է, որի մասին ես միշտ երազել եմ։ Ժամանակակից, քայլում է ժամանակին համընթաց, լավ ամուսին եւ հայր»,- ժպտալով նշեց նա՝ հավելելով, որ «գլոբալ մասշտաբով» ավելացնելու ոչինչ չունի։ Նրա խոսքով՝ իր համար իսկական տղամարդը պետք է լինի ազնիվ, հավատարիմ եւ ուժեղ։ «Իսկական կինը պետք է կարողանա սիրել այն ամենը, ինչ իրեն շրջապատում է: Իրականում դա շատ դժվար է, բայց սա է կնոջ էությունը։
Նրա խոսքով՝ 2020 թվականը կյանքի ամենադժվար շրջանն էր. «Ես ինքս Արցախից եմ։ Դա իմ կյանքի ամենադժվար շրջանն էր, որը շարունակվում է,- նրա ձայնը թեթեւակի դողաց։ Նրա խոսքով՝ ուժ է ստանում իր աշխատանքից. «Աշխատում եմ որտեղ պետք է, որտեղ կարող եմ օգնել»։ Այնուամենայնիվ, նա հավատում է, որ հույս կա:
Լուսինեն նշում է, որ իր մասնագիտության ընտրությունը նպատակային է եղել։ «Ես որոշել եմ զինվորական բուժքույր դառնալ Արցախյան առաջին պատերազմից հետո, երբ 12-13 տարեկան էի… 20 տարուց ավելի է, ինչ ծառայում եմ»։ Չնայած այն բանին, որ պետք է լիներ բազմաթիվ ողբերգությունների ականատես, նա չկոտրվեց։ «Դա ինձ ավելի է ուժեղացնում։ Ես ուժ եմ վերցնում այն տղաներից, ովքեր կարողացել են ոտքի կանգնել, ովքեր երախտագիտությամբ են նայում։
Լուսինեն խոստովանում է, որ 44-օրյա պատերազմից հետո իր համար շատ բան է փոխվել։ «Երբ մտածում եմ իմ մասին… 2020թ․-ի պատերազմից առաջ եւ հետո երկու տարբեր մարդիկ են: Հիմա ես չեմ կարող նախկինի պես զվարճանալ։ Ամեն ինչ փոխվել է»։
