Տպել
–Իննա, «Էլենի օրագիրը» միանգամից լսարան գրավեց ու հայտնիություն բերեց հերոսներին։ Թեև քո առաջին դերը չէ, էականորեն մեծացրեց լսարանի հետաքրքրությունը քո հանդեպ։ Ձգտո՞ւմ էիր այսպիսի հայտնիության։
–Երբևէ չեմ ձգտել մասսայական հայտնիություն վայելել։
–Ամեն դեպքում, դերասանի աշխատանքն է դա ենթադրում։ Հեռուստատեսային աշխատանք ծավալելիս դա նաև գնահատական է։
–Հայտնիությունն ինքնանպատակ չի եղել։ Վերջերս հաճախ լինում են պահեր, երբ նույնիսկ նեղվում եմ դրանից։ Ինձ համար շատ անսպասելի էր, որ նախագիծը նման մեծ լսարան կզբաղեցնի։ Դա ինձ տրամադրում է ավելի լավ աշխատել։ Որքան մեծ է լսարանը, այնքան ավելի պահանջկոտ է, պետք է ավելի գրագետ ու լավ մատուցես ամեն բան։ Այլ տարբերակ չունես։ Փոքր լսարանն էլ է պահանջկոտ, ամեն դեպքում, որքան մեծանում է լսարանը, այնքան մեծանում է պատասխանատվությունը։
–Երբ ամեն բան ներսումդ ես կուտակում, արտահայտումն ավելի խորքային է լինում։ Հաճա՞խ ես սթրեսների մեջ ընկնում։
–Դու ուզում ես, որ ես խոսեմ կոմպլեքսներիս մասին։)
-Սթրեսը տանում է դեպի կոմպլե՞քս։
–Իհարկե, որոշակի կոմպլեքսներ ձևավորվում են դրա հետևանքով։ Սթրեսակայուն եմ, ուղղակի կա մարդկային տեսակ, որի դեպքում պիտի լռես ու վերջ։ Կան դեպքեր, երբ ես կարող եմ հասկանալ, դիմացինս ինչ է ուզում ասել, խաբո՞ւմ է, թե՞ ոչ, բայց լսում եմ, ժպտում, ընդունում խոսքն ու դիմացինս այդպես էլ չի իմանում, հավատում է, թե իրեն հաջողվեց խաբել ինձ։
–Կեղծավորության սահմանը չանցնելու սահմանն ինչպե՞ս ես պահում։
–Լավ հարց էր… կարելի է մտածել այդ մասին։ Բայց դա կեղծավորություն չեմ համարում։ Կեղծավորություն կլինի եթե, օրինակ, քաջալերեմ դիմացինիս մի բանում, որի բարենպաստությանը թեկուզ 1 տոկոս կասկածում եմ։ Սակայն երբ լռում եմ, կեղծավորություն չէ, որովհետև ես իրավունք չունեմ անձնական սահման խախտելու։ Լռությունը կեղծավորություն չէ։
Ամբողջությամբ՝ life.tert.am
