Տպել
Երբ փոքր էի, մայրս շատ էր ասեղնագործում: Ես նստում էի նրա կողքի փոքր աթոռին ու հարցնում, թե ինչ է անում: Մայրս պատասխանում էր. «Ասեղնագործում եմ»:
Քանի որ փոքր էի, մայրիկիս աշխատանքը միայն ներքևից էի տեսնում: Միշտ բողոքում էի, որ միայն խճճված ու տգեղ թելեր եմ տեսնում:
Նա ժպտում էր ինձ վերից ու քնքշորեն ասում. «Գնա՛ խաղալու, տղա՛ս, երբ ավարտեմ, ասեղնագործությունը ծնկներիս կդնեմ ու դու վերևից կնայես»:
Ես ինձ հարց էի տալիս, թե ինչու է ասեղնագործությունն այդքան տգեղ ու խճճված երևում ինձ և ընդհանրապես՝ այդ մուգ թելերը մայրիկի ինչին են պետք: Սակայն, հետո մայրիկը կանչում էր ինձ. «Ե՛կ, որդի՛ս, արդեն կարող ես նայել»: Ուրախ-ուրախ ներս էի վազում ու անչափ զարմանում, թե որքա՜ն գեղեցիկ է ասեղնագործությունը երեսի կողմից: Մայրիկը գեղեցիկ ծաղիկ էր ցույց տալիս կամ հիասքանչ մայրամուտ, և ես չէի կարողանում աչքերիս հավատալ՝ ներքևից թելերի տհաճ կույտ էր, վերևից՝ նման գեղեցկություն: Մայրս այնժամ ասում էր. «Տղա՛ս, ներքևից ամեն ինչ խառն ու խճճված է թվում, բայց դու չգիտեիր, որ ես այնտեղ՝ վերևում իմ պլանն ունեի, իմ գեղեցիկ պատկերը: Այժմ վերևից նայիր, թե ինչ գեղեցիկ է»:
Այդպես էլ կյանքում է: Աստվածային նախախնամության մասին չիմանալով, մտածում ենք, որ ամեն ինչ վատ է, այնպես չի ընթանում, ինչպես անհրաժեշտ է: Իսկ իրականում այն ամենն, ինչ կատարվում է՝ աստվածային ասեղնագործության մի մասն է: Վերևից ավելի լավ է երևում, թե ինչպես է պետք գեղեցիկ նախշ ասեղնագործել:
