Տպել
Մի մարդ մահանում է: Շունը կողքին պառկում, կարոտից մահանում է: Եվ ահա, մարդու հոգին ոսկեզօծ դարպասների առջև է: Կողքին շունն է: Դիմավորում է պահապանը:
– Սա ի՞նչ տեղ է,- հարցնում է ճամփորդը:
– Դրախտն է, դու մահացել ես: Կարող ես ներս գալ և իսկապես հանգստանալ:
– Իսկ ներսում ջուր կա՞:
– Որքան ուզես. մաքուր շատրվաններ, սառնորակ ավազաններ…
– Իսկ կկերակրե՞ն:
– Ինչ կամենաս, կհյուրասիրեն:
– Բայց ես շան հետ եմ:
– Ցավում եմ, սըր, բայց մուտքը առանց շների է: Պետք է շանը թողնեք այստեղ:
Մարդը հրաժարվեց առանց շան ներս գնալ: Շարունակեցին ճանապարհը: Երկրորդ դարպասին են մոտենում, ոչ մի գրառում չունեցող դարպաս է, սովորական դարպաս: Մուտքի մոտ նստած է մի ծերուկ:
– Ներեցեք, հարգելիս…
– Ես Պետրոսն եմ…
– Իսկ դարպասից այն կողմ, ի՞նչ է:
– Դրախտն է:
– Իսկ շան հետ կարելի՞ է:
– Իհարկե:
– Իսկ նախորդ դարպասն ո՞ւր էր տանում:
– Դժոխք: Դրախտ հասնում են նրանք, ովքեր չեն լքում մերձավորներին:
fit4brain.com
Հրապարակման պատրաստեց Պողոս Վարժապետյանը
