Տպել
««Զարհումա՜ր, դավաճան հայվան»… Բավական էր ահա այսպիսի մի արտահայտություն, որպեսզի հանդիսատեսը վարակվեր խոստիկյանական անսպառ հումորով: Ընդհամենը մի բառ կասեր եւ վերջ` հեռուստադիտողը «փլված» էր:
Արվեստաբան Սերգեյ Առաքելյանը «ՀՀ»-ի թղթակցի հետ զրույցում հիշում է. «Թվում է, թե ոչինչ չի ասում, բայց նրա ամեն մի խոսքը հսկայական ասելիք ուներ: Ես հավասարաչափ սիրում էի նրան, Կարպ Խաչվանքյանին, Թաթիկ Սարյանին: Խոստիկյանը վաղուց արժանի էր Խորհրդային Միության ժողովրդական արտիստի կոչման, որ այդպես էլ չստացավ: Չստացավ, որովհետեւ շատ էր համեստ: Երբեք իր անձից չէր խոսի, չէր առանձնացնի, որովհետեւ դրա կարիքը չուներ, բայց իրավունքը ուներ: Նա ուներ ամեն ինչի իրավունքը: Գուցե զգում էր, որ հայ թատրոնի եւ կինոյի մեծություններից մեկն է: Գուցե կար այդ ներքին զգացումը, որ մենք այդպես էլ չիմացանք»:
Արվեստաբանի բնութագրմամբ` Արմեն Խոստիկյանը բացառիկ դերասան էր, բացառիկ մարդ: Մեծ արտիստ, ով այդպես էլ չարժանացավ իր բարձրագույն կոչմանը. «Միայն ժողովրդականն էր, որը շատ քիչ էր Արմենի համար: Նա Խորհրդային Միության մեր ժողովրդական դերասանների փաղանգում էր: Ոչինչ չանելով՝ անում էր ամեն ինչ: Ամեն ինչ բնատուր էր, Աստվածատուր էր, ոչ միայն կրթված, այլև կրթվածության մարդ էր: Բացառիկ ընտանիքից, բավական է ասել միայն, որ հայրը Կոմիտասի սանիկն է եղել»: Խոստիկյանին պետք չէր նախապատրաստվել, ասում է Ս. Առաքելյանը, նա «քայլող» դերասան էր: Նկատում է` երբ ասում ես Արմեն Խոստիկյան, ժպտում ես, ամեն անգամ երջանկություն է բերում, ծիծաղ է բերում…»:
Նյութն ամբողջությամբ կարդացեք թերթի այսօրվա համարում։
