
Չի կարող լինել ոչ մի «մենամարտի վրա»` ոչ 1939-ին, ոչ 1941-ին, ոչ մեկ այլ ժամանակ, չի կարող լինել և հիմա: Եվ, մտահոգության հավասարահեռու գտնվող բառերն առ Կովկասում ռազմական բախումը՝ 5 կոպեկի արժեք ունեն, եթե իրերն իրենց անունով չանվանենք:
Ադրբեջանը Թուրքիայի աջակցությամբ հարձակվել է Հայաստանի վրա:
Եթե պուտինյան Ռուսաստանը ագրեսիան կանգնեցնելու համար գործադրի աշխարհի տարբեր ծայրերում պատերազմների հրահրման ուժի մեկ տասներորդը, ապա ագրեսիան շատ շուտ կավարտվի:
Իսկ եթե ոչ՝ դա կլինի մեր երկրի հերթական խայտառակությունը:
Պիտակների և խարանների տեղ այլևս չի մնացել, և վաղուց. մեծ է ցանկությունը շրջանցել նոր խարանը:
Բոլոր մեկնաբաններին, որոնք ինձ կուղարկեն աշխարհի քաղաքական քարտեզների ծոցը, ՄԱԿ, և այլն:
Ռուսերեն լեզվով գրել եմ. «называть вещи своими именами», և ահա՝ ասում եմ՝ «Азербайджан напал на Армению»:
Վիկտոր Շենդերովիչի էջից:
https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=3489219224480129&id=100001762579664