Հիմա, կենտրոնացնել բոլոր ուժերը, սեղմվել, քարի պես ամուր լինել՝ բոլոր ճակատներում: Ու սպասել դիմացինի թուլացմանը

Մեր հեռանկարները:

Ռազմական փորձագետ չեմ, դրա համար զուտ ռազմական առումով չեմ կարող շատ բան գնահատել մանրամասներով:

Բայց պարզ է, կարծես, հետևյալը:

Պատերազմի երկարումը նշանակում է, որ զուտ ռազմական գործոնների հետ ամեն օր ավելի ու ավելի կարևոր են դառնում քաղաքական, տնտեսական, ինֆորմացիոն, հոգեբանական, կառավարչական, գաղափարական, ազգային, մնացած բոլոր գործոնները:

Միշտ էլ այդպես է:

Կարճաժամկետ պատերազում հնարավոր է արդյունքի հասնել գերազանցապես ռազմականով: Իհարկե հաշվի առնելով, որ ռազմականն էլ քաղաքականի և մնացածի արտացոլումն է: Բայց մի կարճ պահ զուտ ռազմականը դառնում է վճռորոշ:

Երկարաժամկետ պատերազմում արդեն չափվում են միմյանց հետ քաղաքական համակարգերը, ազգային հոգեբանությունը, տնտեսությունը, ֆինանսը, պետական ապարատը, քարոզչությունը և այլն:

Դրա համար, ի դեպ, բոլորդ պետք է հասկանաք, որ հիմա գնալով կարևորվում է ամենքիդ ջանքը՝ անկախ նրանի ճակատում եք, թե ոչ:

Մյուս կողմից՝ պետությունը պետք է հասկանա, որ մոբիլիզացիան միայն ռազմական չէ: Բոլոր կարող ուժերին պետք է հնարավորինս գործի դնի, մոբիլիզացնի, ոչ թե սպասի միայն կամավոր աջակցության:

Մենք ունենք այս երկարաժամկետ պայքարում և առավելություններ, և թուլություններ:

Բոլորի մասին մանրամասն չեմ խոսի հիմա:

Մեր հեռահար նպատակը, ոնց այս պահին տեսնում եմ այն է, որ պաշտպանվեք, դիմադրենք այնքան, քանի դեռ թշնամու ներքին համակարգերը սկսեն ճեղքեր տալ:

Դժվար է գնահատել դրա ժամկետները կամ հնարավորությունները: Բայց պարզ է, որ հիմա երկների, պետությունների, քաղաքական համակարգերի ու ամբողջ ազգերի կռիվ է, այլ ոչ միայն բանակների: Երկուսում էլ ուշ թե շուտ կլինեն ճեղքվածնքեր: Դրանք էլ կարող են վերաճել փլուզումների:

Մեր խնդիրն այժմ այն է, որ թշնամու ճեղքվածներն ավելի արագ ու ավելի ուժեղ լինեն քան մերը:

Եթե դա եղավ զուտ ռազմական խնդիրը հասկանալիորեն հեշտանում է, և պահանջում է նվազ զոհեր:

Ուրեմն, հիմա, կենտրոնացնել բոլոր ուժերը, սեղմվել, քարի պես ամուր լինել՝ բոլոր ճակատներում: Ու սպասել դիմացինի թուլացմանը:

Ի դեպ, այսքանով էլ չի ավարտվում խնդիրը:

Եթե պատկերացնենք լավագույն ելքը՝ Ադ-ի քաղաքական համակարգի փլուզում, միևնույն է դրանից հետո մնում են քաղաքական լուրջ խնդիրներ՝ Թուրքիայի հետ ինչ անելն օրնակ և մնացած բոլորը: Բայց այս պահի համար բավ է այսքանն էլ: Առաջ չենք ընկնում, բայց մտածում ենք:

Հ.Գ. Փողը, որ ցայսօր հավաքել ենք շատ քիչ է:

Առնվազն մեկ միլիարդի շեմը պետք է անցներ:

Նորից պետք է այդ ուղղությամբ գրոհ կազմակերպել:

Այս թեմային ցայսօր չեմ խառնվել, բայց կարծես, պահն է:

Հրանտ Տէր-Աբրահամեանի ֆեյսբուքյան էջից