Երազում եմ, որ այդ օրը գա. Անի Պետրոսյանը` կյանքի հիասթափությունների և նվիրական ցանկության մասին. asekose.am
Advertisement 1000 x 90

Երազում եմ, որ այդ օրը գա. Անի Պետրոսյանը` կյանքի հիասթափությունների և նվիրական ցանկության մասին. asekose.am

Asekose.am-ի բլից հարցերին այս անգամ պատասխանել է դերասանուհի Անի Պետրոսյանը:

– Կյանքի ամենամեծ ձեռքբերումն ու ձախողումը:

– Ձեռքբերում բառը չեմ սիրում, հետևաբար չեմ կոնկրետացնի` ունեմ այն, ինչ ունեմ։ Շնորհակալ եմ, որ առողջ եմ, ունեմ ընկերներ, աշխատանք, աշխարհի ամենալավ մայրիկ, որ կյանքս միապաղաղ չէ, որ դեռ մեծ հավատ ու հույս ունեմ…

– Եթե հնարավորություն ունենայիք կյանքը նորից սկսելու, ապա ի՞նչը կփոխեիք:

– Եթե կարողանայի փոխել, եթե այդ շնորհն ինձ տրված լիներ, կուզեի հարազատներս միշտ կողքիս լինեին, վաղաժամ չհեռանային։

– Աշխատանքից դուրս ինչպե՞ս կբնութագրեք ինքներդ Ձեզ 3 բառով:

– Սովորական մարդ եմ (ժպտում է)։ Ինչպես մեզանից յուրաքանչյուրը, երազում եմ, սպասում եմ, տխրում եմ, ջղաինանում եմ, սիրում եմ, կռվում եմ, օգնում եմ, նորից եմ երազում և շարունակում եմ ապրել։

– Ո՞րն է այն կարգախոսը, որով առաջնորդվում եք Ձեր կյանքում:

– Ամենադժվար իրավիճակում էլ փորձել մարդ մնալ…

– Վերջին անգամ ե՞րբ և ու՞մ եք ասել`կներես: 

– Վերջին անգամ հենց այսօր։ Միամիտ մեկի ոտքին կանգնելուց հետո (ժպտում է):

– Վերջին անգամ ե՞րբ և ու՞մ եք ասել` սիրում եմ:

– Մայրիկիս, առավոտյան։

– Ես երջանիկ կլինեի, եթե…

– Ես երջանին կլինեի, եթե մեր երկրում սոցիալական ծանր վիճակը վերանար, հացի խնդիր չլիներ և մեր փայլուն մտքի տեր ազգը, մեզանից յուրաքանչյուրը զբաղվեր իսկապես իր սիրած գործով. Ֆիզիկոսը ֆիզիկոս լիներ, արվեստագետը՝ արվեստագետ, հացթուխը՝ հացթուխ։ Երկար կարող եմ թվել…Կուզեի, իսկապե’ս, ապահով երկրում ապրեինք…

– Երազում եմ, որ…

– Երազում եմ, որ այդ օրը գա, որ մեզ հաջորդող սերունդն ավելի երջանիկ լինի…

– Բամբասանք Ձեր մասին, որը Ձեզ զվարճացրել է:

– Բամբասանքներին լուրջ չեմ վերաբերում (ժպտում է):

– Կյանքիս ամենամեծ հիասթափությունը:

– Հիասթավում եմ անարդարությունից։ Ավելի շատ այն մարկանցից, ովքեր տեսնում են և լռում, ովքեր հաշտվում են։ Մեռած հոգու հաշիվ է։

– Արարք, որի համար զղջում եք:

– Զղջում եմ… Բայց չեմ ասի։ Կփորձեմ ինքս իմ մեղքերը քավել։

– Երբեք չեմ…

– Երբեք հարազատիս կես ճամփին չեմ թողնի, քանի դեռ իմ կարիքն ունի։

– Ինչի՞ց եք վախենում

– Վախենում եմ… Բայց աշխատում եմ չվախենալ։ Վախենալիս հիշում եմ ինձ փոքր տարիքում, երբ հավատս անսահման էր, և համարյա թե բոլոր երազանքներս իրականանում էին… Համոզում եմ ինձ, որ էլի նույնն է, նույն կերպ կլինի։ Եվ պատկերացրեք` ստացվում է….



Նման նյութեր