Տպել
Ուսանող էինք: Մի օր գնացինք Գրողների միություն` ինչ-որ միջոցառման մասնակցելու: Մեկ-երկուսը ելույթ ունեցան, իսկ հետո բեմ բարձրացավ Հրանտ Մաթևոսյանը: Ու սկսեց խոսել… Ազնվորեն եմ ասում, տողի, խոսքի այդքան կուռ կառուցվածք, այդքան ամփոփ ու բովանդակ ասելիք ես դեռ երբևէ չէի լսել: Լարվել էի, կլանված էի, սևեռվել էի, որ ոչ մի բառ բաց չթողնեմ, երբ հանկարծ աչքս ընկավ նրա ձեռքերին: Եվ հենց այդ պահից իմ լսելն ավարտվեց:
Նրա ձեռքերն ընդվզել էին տիրոջ դեմ, օտարվել էին նրանից, դարձել էին անկառավարելի ու անկանխագուշակ: Երկու ափերն անհանգիստ իրար էին ագուցվում, հետո մատները ջղաձիգ շարժումներով անջատվում էին, որ հաջորդ պահին մերթ բռունցքվեին, մերթ հուսահատ կախ ընկնեին, մերթ կառչեին պիջակի եզրերից կամ թաքնվեին թիկունքում` այդպես էլ չգտնելով դադարի կետը: Մաթևոսյանը շարունակում էր խոսել, իսկ ձեռքերը խանգարում էին նրան, դրանք անհնազանդ էին, ասես ապրում էին հակոտնյա պրպտումներով, ասես ամաչում էին ինչ-որ բանից, շոշափում էին մերձակա օդը և խուճապի էին մատնվում` չունենալով թանձրացական շերտը իրենց զգացական սեղմումի համար:
Ես չեմ պնդի, թե մատներն ավելի խոսուն էին, քան միտքը, բայց կարող եմ ենթադրել, որ մատներն ուզում էին ասել մի բան, ինչի մասին միտքը պիտի լռեր: Մատների մեջ իր ճշմարիտ էությունն էր, մտքի մեջ` ձեռքբերումը: Մատներն ամբողջ հիշողությունն էին կրում, միտքն այդ հիշողությունից հանում էր միայն պատմելին: Մատները նրա կյանքն էին, միտքը` կենսափորձը…
Եվ հետո, և այսօր էլ ես այդպես էլ չկարողացա վերհիշել, թե ինչի մասին էր խոսում Մաթևոսյանն այն օրը` բեմին կանգնած, բայց բառ առ բառ մտապահել եմ նրա մատների պատմությունը…
Հովիկ Չարխչյան
