Տպել
Սփյուռքն ընկալելիս նախ հաճախ տարածված թյուրըմբռնում կա այն դիտել որպես միատեսակ զանգված: Նույնիսկ նույն երկրում ձեւավորված երկու խոշոր համայնքներում կառուցվածքը շատ տարբեր է: Օրինակ, եթե Ավստրալիայի Մելբուռն քաղաքի հայկական համայնքում ծագումով պոլսահայերը զգալի կշիռ են կազմում, ապա, բացարձակ թվաքանակով համադրելի լինելով, Սիդնեյում նրանք շատ ավելի փոքր մասնաբաժնով են ներկայացված: Բացի այդ, մի քաղաքում համեմատաբար ավելի շատ են հայկական կրթական, կրոնական կազմակերպությունները, քան մյուսում: Նույն երկրի տարածքում տեղակայված հայկական երկու համայնքներ կարող են տարբերվել միմյանցից՝ ըստ ծագումնաբանության, ըստ բերած սովորույթների ու ավանդույթների:
Առանձնակի կարեւորություն ունի սփյուռքի՝ Հայաստանի հանդեպ պատկանելության տարածքի զգացողության կարեւորությունը: Հայերի դեպքում՝ բացառիկ է, որ աշխարհագրական տարածքը ազգի անունով է կոչվում՝ Հայկական բարձրավանդակ, որտեղ էլ գտնվում է հայկական պետությունը: Եվ շատ կարեւոր է, որ հայկական պետության տարածքի հանդեպ սփյուռքում ձեւավորվի պատկանելության զգացողություն: Թե որքան ժամանակ պիտի անցնի դրան հասնելու համար, կախված է այն բանից, թե որքանով ակտիվ ու հետեւողական աշխատանք կտարվի Հայաստանի կողմից սփյուռքի ներգրավման եւ սփյուռքում վերադարձի զգացողությունն ամրապնդելու ուղղությամբ: Իր բնույթով սփյուռքային (diasporic) լինելը դեպի հայկական եւ Հայաստան մշտական վերադարձի մեջ գտնվելու կենսակերպն է: Վերադարձի այդ զգացողության կայացմամբ սփյուռքում ապրող հայերը Հայաստանի զարգացմանը մասնակցելու հնարավորությունն են ունենում, այդ թվում` նաեւ իրենց բնակության երկրից: Իսկ այդ վերադարձին նպաստելու քաղաքականության շնորհիվ, հետեւողականորեն գործելով, ժամանակի հետ հնարավոր կլինի նաեւ հասնել սփյուռքահայերի մի մասի ֆիզիկական մշտական հայրենադարձությանը:
Ամբողջական հոդվածը կարող եք կարդալ այս հասցեով՝ aravot.am
