Գոնե վերջին հանգի Ա տառի կանոնը պահելու համար ասեիք՝ զորքը գոռար «Աննա՛», կամ «Հրա՛չ». Ռուբեն Մխիթարյան

Ռուբեն Մխիթարյանը ֆեյսբուքյան իր էջում գրում է. «ԳՇ պետ Ասրյան, այս փոքրիկ լեկցիան քո համար եմ գրում:

Մարտական բացականչությունը շատ կարևոր ոգևորող ազդեցություն ունի բոլոր ժամանակներում և բոլոր ազգերի մոտ: Կարևոր հատկությունն այդ բացականչության հետևյալն է. այն պետք է ավարտվի Ա տառը պարունակող հանգով: Ինչո՞ւ: Որովհետև միայն Ա տառի արտաբերման ժամանակ է մաքսիմալ բացվում մարդու բերանը և շնչառության դուրս թողնելու հետ մեկտեղ ստացվում է հստակ լսվող ու ազդեցիկ բացականչություն:

Երբ երեխան վայր է ընկնում, կամ տաք բանի է ձեռք տալիս, նա չի գոռում Եեեե տառով, կամ Ուուուու տառով, կամ Իիիի տառով:

Նա բղավում է Աաաաաա, մամաաաաա, պապաաաա և այլն:

Երբ տղամարդիկ վազում են իրար հարվածելու, նրանք չեն գոռում Եեեե տառով, կամ Ուուուու տառով, կամ Իիիի տառով: Հստակ լսվում է Աաաաաա: Դա դարեր ի վեր ֆիքսել են բոլորը և լոգոպեդները, և հոգեբանները, և ռազմական գործիչները:

Ախառա՛յ (եբր. Իմ ետևից) – հրեական մարտական բացականչություն:

Ուռա՛ – բազմաթիվ եվրոպական և հատկապես սլավոնական երկրների մարտական բացականչություն:

Մառա՛ – սարմատների (պարսկալեզու քոչվոր ազգ) մարտական բացականչություն:

За царя’ – ռուսական մինչ հեղափոխական մարտական բացականչություն:

Ալգա՛ (ղրղ. ղաղ. Առաջ) – ղրղզների, ղազախների և թաթարների մարտական բացականչություն:

Բանզա՛յ – ճապոնական մարտական բացականչություն:

Ալլահ Ակբա՛ր – իսլամական մարտական բացականչություն:

За родину, за Сталина’ – սովետական պատերազմական մարտական բացականչություն:

ԳՇ պետ, հասկանում ես, չէ՞, որ «Կեցցե» բացականչությունը նվազագույնը չի համապատասխանում ընդունված ու փորձված մարտակոչերի ձևին:

Նախկինում հայերն օգտագործել են « Օն յառա՛ջ» (միայն առա՛ջ) բացականչությունը, որը նույնպես շատ տիպիկ է եղել: Ի՞նչ «Կեցցե», այ ախպեր: Ի՞նչը «Կեցցե»:

Ախր մասնագիտական ո՞ր վերլուծության արդյունքում «Կեցցե»:

Հ.Գ. Գոնե վերջին հանգի Ա տառի կանոնը պահելու համար ասեիք՝ զորքը գոռար «Աննա՛», կամ «Հրա՛չ»: Նիկոլի կնգա կողմը ֆիքսեիք, անցնեիք առաջ»: