Գաբրիել Գարսիա Մարկես. Մոգական խոսքի վարպետը

Կյանքի յուրաքանչյուր պահը հնարավորություն է:

Գիտելիքներն ու իմաստությունն այցելում են մեզ այն ժամանակ, երբ դրանց կարիքը մենք այլևս չունենք:

Դարձեք ավելի լավը և նախ ինքներդ հասկացեք, թե ով եք դուք, մինչև կհանդիպեք մեկ ուրիշին և հույս կունենաք, որ նա ձեզ կհասկանա:

Մի վատնեք ժամանակն այն մարդու վրա, ով չի ցանկանում անցկացնել այն ձեզ հետ:

Հնարավոր է` Աստված ցանկանում է, որ մենք հանդիպենք ոչ այն մարդկանց, քանի դեռ չենք հանդիպել այն միակին, որպեսզի երբ դա, վերջիվերջո, տեղի ունենա, մենք կարողանանք երախտապարտ լինել:

Ես գլխարկներ չեմ կրում, որպեսզի ոչ ոքի առջև դրանք չհանեմ:

Բոլոր մարդիկ ուզում են ապրել լեռան գագաթին` չգիտակցելով, որ իրական երջանկությունը վեր բարձրանալու ճանապարհն է։

Աշխարհի վերջը կգա այն ժամանակ, երբ մարդիկ, գրքերն ապրանքատար վագոնները բարձած, կսկսեն երթևեկել առաջին կարգի վագոններով:

Տարբեր լեզուներ պետք է իմանան վաճառողները. գնորդներին բոլորն էլ լավ են հասկանում, անկախ այն բանից, թե ով են և ին չ են ցանկանում գնել:

Ոչինչ այնքան լավ չի բնութագրում մարդուն, քան այն, թե ինչպես է նա մեռնում:

Ես չգիտեմ որևէ մեկին, ով այս կամ այն չափով իրեն միայնակ չի զգում:

Սրտի հիշողությունը մերժում է վատ հուշերը և բազմապատկում լավերը, և դրա շնորհիվ է, որ մենք կարողանում ենք փրկել անցյալը:

Կյանքը պարզապես կենդանի մնալու երջանիկ հնարավորությունների մի շարք է:

Չկա մի դեղամիջոց, որն ի վիճակի լինի բուժել այն, ինչ կարող է բուժել երջանկությունը:

Սխալվելը մարդկային հատկանիշ է: Իսկ իր սխալը ուրիշի վրա գցելու հատկությունը առավել հատուկ է մարդուն:

Ոգեշնչումը գալիս է միայն աշխատելու ընթացքում:

Եթե դուք հանդիպեք ձեր իրական սիրուն, նա ձեզնից ոչ մի տեղ չի փախչի՝ ոչ մի շաբաթից, ոչ մի ամսից և ոչ էլ մի տարուց:

Մեծ հաջողություն է կյանքում գտնել այնպիսի մարդու, ում հաճելի կլինի նայել և հետաքրքիր կլինի լսել, ում հետ կկարողանաս անկեղծ ծիղաղել և ոգևորությամբ հիշել անցյալը, ում հետ լռությունը ծանր չի լինի և ում հետ հանդիպմանը կսպասես մեծագույն անհամբերությամբ:

Պետք է ականջալուր լինել այն երեխայի ձայնին, որը մենք էինք մի ժամանակ, և որը ապրում է դեռ մեր մեջ՝ ինչ-որ անկյունում: Եթե մենք լսենք նրան, մեր աչքերը կրկին փայլ կստանան, եթե մենք չկորցնենք կապն այդ երեխայի հետ, ապա չենք կորցնի նաև մեր կապը կյանքի հետ:

Ճիշտ չէ, որ մարդիկ դադարում են երազել, որովհետև ծերանում են, իրականում նրանք ծերանում են, որովհետև դադարում են երազել:

Ամբողջությամբ՝ internest.am