Տպել
Մի քանի օր առաջ կինը ծննդաբերելուց երեք ժամ հետո երեխային թողել է Պռոշյան գյուղի սալորի ծառի տակ: Նրան հայտնաբերել է մի աղջնակ:
Շատ չար չլինենք: Մայր լինելով կարելի է զարմացնել միայն նրանց, որոնք չեն կարող դառնալ մայր: Իսկ ահա կինը, որը կարողացել էր մայրանալ, լքել է բալիկին: Առ այսօր մենք չգիտենք պատճառները: Մեր երևակայությունը թող մնա մեզ: Փորձենք պատկերացնել, թե մայրն ինչ է զգացել երեխային թողնելուց հետո: Լքել երեխային, արդեն վճիռ է: Հետո պատկերացնել մոր քայլերը: Սրանք գերմարդու քայլեր չեն. ամենասովորական մի կին, որից ոչ մի ջանք չի պահանջվել մայր չլինելու համար: Որովհետև ընդամենը 4 ժամ առաջ ինքը մայր չէր:
Սակայն մտածել նաև, որ նա 9 ամիս կրել է երեխային: Մտածել, որ ոչինչ չի ձեռնարկել ծննդաբերելուց հետո երեխային սպանելու ուղղությամբ: Չէ՞ որ այնքան երեխաներ կան, որոնք սպանվում են ծնվելուց անմիջապես հետո: Այնքան երեխաներ են եղել, որոնք չեն հասցրել որբանալ: Մինչդեռ որբությունը սպանված չլինելու այլընտրանքն է: Մայրն այս դեպքում արել է առավելագույնը անձամբ չսպանելու համար, բայց լքելուց հետո նա արդեն քայլում է մարդասպան լինել-չլինելու մազե կամրջով, որովհետև երեխայի գոյությունն արդեն նրա իշխանության տակ չէ: Այսինքն, այդ կնոջ մեջ կան սպանողի բնազդներ: Որովհետև երեխային այդպես չեն լքում: Ահա հենց այստեղ է հարցը:
Նա ժամանակ և առողջություն չունի ճանապարհ կտրելու և երեխային որևէ մանկատուն թողնելու համար: Նա գուցե թերսնված, թերառողջ մեկն է, նա գուցե դրանից հետո նույնիսկ գոյություն չունի: Կամ գուցե ունի «մի բուռ բալիկներ» և այս մեկի անգոյությունը ոչինչ չի նշանակում: Կամ «ամաչել» է երեխային թողնել անծանոթ մեկին: Ամեն ինչ հնարավոր է այս կյանքում: Ընդունենք, որ սա պատմություն է երջանկության հրամայականով:
Բայց կնոջ քայլերը… Միտքը, որ չի անջատվում լքելու ամբողջ ընթացքում: Սիրտը, որ… Մարդը, մինչդեռ, սրտի վրա արվող «խաղադրույքն» է: Փոքրիկ մի արարած, որը թողնվում է փողոցային շոգի ու փոշու, գուցե նաև շների քմահաճույքին: Մոր սիրտը, որ գուցե բաբախում է այն հրճվանքով, որ անձամբ չի սպանում: Փոքրիկի ամենաբնական լացը, որ կրծքի պահանջ է: Ո՞վ պետք է դա տա, քանի դեռ մի աղջիկ չի գտել նրան: Եվ ո՞ր պահից է, գրողը տանի, փողոցը դարձել մանկատուն:
Մենք ուզու՞մ ենք իմանալ, թե ով է այդ կինը: Այո, եթե այդ երեխան վերջինն է բոլոր ծնվածներից: Ոչ, եթե երեխաները շարունակելու են ծնվել: Որովհետև յուրաքանչյուր մայր առաջինն է, և պետք է գուրգուրել նրան, որը մայրանում է: Պետք է զբաղվել նրանով որպես հրաշքի ներկայացուցչի: Հարցրեք նրանց, որոնք երեխաներ չեն ունենում և կվկայեն, որ փողոցում է հայտնվել հրաշքը: Հարցրեք նաև նրանց, որոնք ունեն՝ նույնը կպնդեն: Մայր դարձած կինը կարող է որբանալ իր ամուսնով: Բայց երեխայով որբանալ, արդեն մոր մասին չէ խոսքը:
Այս պատմությունը երջանիկ պատմություն է, երբ մենք արդեն խնամում ենք այդ փոքրիկին: Բոլոր մանկատները լցված են այսպիսի, պայմանականորեն ասած, երջանիկ պատմություններով: Որովհետև մենք կորցրեցինք մի մայր, բայց գտանք երեխային:
Ասում են, որ Խոսրովի արգելոցի հրդեհի մեջ հայտնված արջի քոթոթները մարդկանցից իրենց մորն են պահանջել: Նրանք կրակից չեն փախչել, այլ հարձակվել են մարդկանց վրա, որոնց ոչինչ չէին կարող անել: Այդ քոթոթների ճակատագրի մասին մենք ոչինչ չգիտենք՝ գտա՞ն իրենց մորը, թե ոչ: Փաստ է, որ մայրը չի կարողացել մտնել կրակի տարածք կամ գոյություն չունի: Պատմությունը մամուլում կա: Աշխարհն ամեն վայրկյան հրդեհվող տարածք է երեխայի ծնունդից հետո: Բայց սարսափելի է մտածել, որ այդ հրդեհը կարող է դառնալ հարազատ մայրը: Կրակն ինքը գուցե հրաժարվեր իր բովանդակությունից:
