«Շարքն անվերջ է, բայց պետք է հետևողական լինել և վերացնել հեղինակ առ հեղինակ». Ավետիք Իշխանյան

Ավետիք Իշխանյանի էջից.

ԱՌԱՋԱՐԿՈՒԹՅՈՒՆ

Կարդալով և լսելով արդի հայ պետական, քաղաքական, հասարակական «առաջադեմ, խաղաղասեր» գործիչների մտավարժանքները և ծրագրերը, կապված անցյալը մոռանալու, թուրք-ադրբեջանական սահմանները բացելու, առևտուր անելու,այն է՝ քիրվայություն անելու հետ, կարծում եմ այս հարցում պետք է հետևողական լինել։

Այո, անհրաժեշտ է «լրջագույնս» գրաքննություն մտցնել և արգելել, դասական կոչվող, բայց իրականում «ազգայնական» հայ պատմաբանների, գրողների, ռազմական գործիչների ստեղծագործությունները։

Պատկերացնու՞մ եք, երբ երեխան ընթերցի Ռափայել Պատկանյանի « Օրորոցի երգը»․

Թո՛ղ որսըդ, արի՛, քաջասի՛րտ բազե,

Քու երգը գուցե իմ որդին կուզե․․․

Բազեն որ եկավ` որդիս լըռեցավ,

Ռազմի երգերի ձայնով քընեցավ։

Կամ Միքայել Նալբանդյանի «Ազատությունը»․

— Ազատությո՜ւն,— գոչեցի,—

Թող որոտա իմ գլխին

Փայլակ, կայծակ, հուր, երկաթ,

Թող դավ դնե թշնամին,

Ես մինչ ի մահ, կախաղան,

Մինչև անարգ մահու սյուն,

Պիտի գոռամ, պիտ կրկնեմ

Անդադար. ազատությո՜ւն։

«Իտալացի աղջկա երգը»․

«Մեր հայրենիք, թշվառ, անտեր,

Մեր թշնամուց ոտնակոխ,

Յուր որդիքը արդ գանչում է

Հանել յուր վրեժ, քեն ու ոխ»:

«Մեր հայրենիք շղթաներով

Այսքան տարի կապկապած,

Յուր քաջ որդոց սուրբ արյունով

Պիտի լինի ազատված»:

Րաֆֆու «Խենթը»

Շահան Նաթալիի «Թուրքերը և մենք»

․․․Եվ իհարկե Նժդեհի բոլոր ստեղծագործությունները։

Շարքն անվերջ է, բայց պետք է հետևողական լինել և վերացնել հեղինակ առ հեղինակ։