Տպել
Գարեգին Միսկարյանի հրապարակումը.
Ախպերս, իմ ամենասիրած նկարիչը Սարյանն ա։ Սարյանը նկարիչ չի է, Սարյանը մուժիկա։ Հորս արև ես չգիտեի, որ հայերի մեջ ըտենց դեմք մարդ ա եղել` էդ կարգի մտքի թռիչքի տեր։ Ուրեմը, երկու տար առաջ էդ ուստի տունը ռեմոնդ պտի անեինք (կարծեմ թանգարան պտի սարքեին) դե սկզբից, ոնցոր, եղած չեղածը պտի հավաքվեր մի սենյակ, ու որոշինք կուխնիայից սկսենք։ Ուրեմն, ախպորս ասեմ, Գուգոն` հետիս մալյարը, երկրորդ, թե երրորդ դարակն էր, որ պտի հաներ, բացեց, ու ի՞նչ… չես հավատա…ապեր, հորս արև թե խաբում եմ, տատուս գերեզման, մի թաս լիքը չորցրած պլան։ Ընգե՜ր, պլան չէ, է… բոմբ…
Ապեր, մինչև էդ կուխնու մեբելը տեղափոխինք զալ` մի ամիս տևեց… ճիշտա դրա պատճառով գորձը ձեռներիցս առան, տվին ուրիշի, բայց հեչ էլ մանթո չեմ… հորս արև, տատուս գերեզման, էդ մի ամիսը եղելա իմ կյանքի ամենաերջանիկ ամիսներից մեկը… թքած, թե մեջը փող չմնաց, զաթո Սարյանի արվեստի հետ մոտիկից ծանոթացանք։ Պրոստը, մի վատ բան էղավ էդ դեպքերից հետո. մեր մալյար ախպերը` Գուգոն, ռեմոնտի ժամանակ դեղինից բացի ուրիշ գույն չի կարում բռնի։ Ու մեկ էլ մի երկու տեղ մարդկանց սպալնու պատերին գութան ու գոմեշ էր նկարել` դրա պատճառով մինչև հիմի էլ գործ չի կարում ճարի։
Ստենդալ
Սարյանի պլանտացիան
