Տպել
Բարև, սիրելի՛ պարապներ ու նախանձներ։ Մի հատ հրաշալի աֆորիզմ կա, լսած կլինեք․
Դու ասեցիր և ես հավատացի,
Դու կրկնեցիր, ես կասկածեցի,
Դու սկսեցիր պնդել ու ես հասկացա, որ ստում ես․․․
Դու կրկնեցիր, ես կասկածեցի,
Դու սկսեցիր պնդել ու ես հասկացա, որ ստում ես․․․
Այս աֆորիզմը հրաշալի է բնութագրում Գարիկ Պապոյանի հիվանդանոցային էպոպեան, որը վերջին շաբաթվա թոփ քննարկվող շոուբիզնեսային թեման դարձավ։ Ոչ մի խոսք չկա, մենք առավել քան վստահ ենք, որ Գարիկը լուրջ առողջական խնդիր է ունեցել ու չենք կասկածում, որ ծանր վիրահատություն է տարել։ Խոսքը այդ եղելություններին հավատալ-չհավատալու մասին չէ։
Խոսքը, սիրելի՛ Գարիկ, նրանում է, որ դու անգամ հիվանդությունն ես PR-ի աղբյուրի վերածում։ Էհ հետո՞։ Գրիժա ես ունեցել, ընկել ես հիվանդանոց, տարել ես վիրահատություն։ Ի՞նչ կարիք կա նման պաթոսով ու դրամատիզմով պատմել այդ մասին ու ներգրավել ընկերներիդ, որի իրենք էլ իրենց մասով դամ պահեն այս թեմայով ու օրինակ՝ Վաչեն էլ կողքից պատմի, թե ի՜նչ տանջանքներ էր տանում Գարիկը այդ գրիժայի ձեռքը։
Ընդհանրապես, դժբախտությունն ու ցավը փիառի աղբյուրի վերածելը չէ։ Հիմա բոլորս էլ մարդ ենք, բոլորս էլ հիվանդանոց կարող ենք ընկնել, ի՞նչ մի դրել ու հանրային քննարկման առարկա ես սարքել հիվանդությունդ։ Բա որ գրիժա չլինե՞ր, այլ ասենք՝ մաշկային, կամ էլ, Աստված մի արասցե (զուտ որպես օրինակ), վեներական հիվանդություն լիներ, էլի սերիաներով ստատուսնե՞ր էիր գրելու, թե ի՜նչ բարդ ու ծանր է ապրել էկզեմայով, կամ էլ՝ սիֆիլիսով․․․
Մի խոսքով, սիրելի՛ Գարիկ, քեզ առողջություն ու շուտափույթ ապաքինում կմաղթեմ, մեկ էլ խոհեմություն, որ էլ ամեն ցավ ու վուվու թիթիզանալու առարկա չսարքես, որ իմ նման պարապ ու նախանձ իսանների քլունգի տակ էլ չհայտնվես։
