Տպել
Նաիրա Զոհրաբյան․
-Արի քեզ մի հարց տամ․
-Որպես կոլեգա․․․
-Շա՞տ ես զայրացած․
-Որ, հասկանում ես, վիրավորել են քեզ․
-Երեխաներիդ․․․․ մահացած հորդ /շնորհակալ եղիր, որ Սամվելին բան չեն ասել․․․ եթե չեն ասել, չգիտեմ, չեմ հետևել/․
-Որոշել ես հուր ու կեծա՞կ արձակել․ պատժել՝ բոլորին մեկ առ մեկ․․․ և եվրոպաներով, և այստեղի իրապահ մարմիններով․
-Քանի՞ օր է քեզ հայհոյում են․
-Մի քանի՞․․
-Իսկ գիտես, որ
-Արդեն չորս ամիս՝ հայհոյում են մահացած հորս, մորս․․․ ամուսնուս․
-Ամենալեղի, ամենաաղի, ամենադառը․․․ եզրույթներով ու բառամթերքով․․․
Հ․Գ․
-Ինչո՞ւ գեթ մեկ անգամ ձայն չհանեցիր․․․
-Լռեցիր․․․ ինչպես, այսօր լռում է քո բոսը, որի խոսքին արդեն երեք օր է բոլորս սպասում էինք․․․․
-Լռել՝ խոսելու այս ինչ հետաքրքիր ռեժիմ է ձեր մոտ․․․
-Եթե այն ժամանակ ձայն հանեիր, գուցե այսօր քեզ չխառնեին մեր վայրի արջի ցեղերին․
Հ․Գ․
Ի դեպ․
-Ամենախելացի մարդիկ, որ տեսա ձիարշավարանում, ձիերն էին․․․
Հիշո՞ւմ ես, Սամվելն էր թարգմանել
