Տպել
«Տուրիստի՝ Հայաստան այցի առաջին 15 րոպեն
«Զվարթնոց» օդանավակայանը համարվում է աշխարհի ամենալավ օդանավակայաններից մեկը /ես տենց գիտեմ/ ու աշխարհին դրա մասին գիտի ու շատերը հենց գալիս են նաև տեսնելու այդ հրաշք օդանավակայանը։
Էն՝ մեր երկիր, որ շատ տուրիստներ են գալիս դա փաստ է ու մեր պատմությանը ծանոթանալու համար նրանք երկար ճանապարհ են կտրում ու առանց մի պահ վարանելու գալիս են մեր երկիր։
Ես այսօր կներկայացնեմ ձեզ Հայաստան այցելած տուրիստի առաջին 15 րոպեն։
Տուրիստը վերջին ժպիտը տեսնում է օդանավակայանից իջնելուց, երբ բորդուղեկցորդուհին վերջին անգամ իրենց հրաժեշտ է տալիս, ու սկսում է իրա «տանջանքը»։
Առաջին «փորձությունը» մեր անձնագրային կետնա, որի աշխատակիցը մտքում քրֆելով իր ճակատագրին, որ քշերվա 6-ին պիտի անքուն մնա ու գործ անի, մունաթով դիմավորում է մեր՝ իհարկե անիմաստ, բայց ժպտացող տուրիստին։
Երկրորդ փորձությունը՝ նա առաջ գնալով ականատես է լինում հայերի՝ /հատկապես ռուսաստանից եկած մինչև 25 տարեկան խորկուրի գանձերի խայուհիների/ դարդոտված դեմքով ու էտ դեպքի անունն է․ «Ես ռսաստանից եմ եկել, ես ազատ եմ մտածում իսկ դուք բոլորդ՝ ստեղ ապրողները ստրուկ եք ու չմո»։
Երրորդ քայլը. նա հենց դուս է գալիս, նրա վրա հարձակվում են զզվելի դեպքով, մունաթով խոսացող անթրաշ, անպլաշ տաքսիստները, ովքեր իրենց հետևից վազելով անգրագետ ձևով ու մունաթով մի քանի անգամ հարցնում են՝ տաքսի պետքա։ Անկեղծ, ինձ թվումա, որ էտ տուրիստը չվախենար, որ այլ երկրումա ու իրան չեն ծեծի, բոքսով էնքան կծեծեր էտ տաքսիստներին, որ մեռներ, ես անձամբ տենց կանեի, եթե այլ երկրում լինեի ու չվախենայի։
Եվ ամենավերջին փորձությունը ու շոկը էնա, որ եթե տուրիստը բախտը չբերի ու ինքը հայտնվի մասկվայի, Տոմըսկի կամ Պսկովի ռեյսին, ինքը ստիպված պիտի ելքի մոտ հերթ կանգնի, քանի որ ցեղը եկելա դիմավորի իրենց քույրիկին։
Հիմա միակ ուրախ բանը՝ տուրիստը շահում է միայն էն դեպքում, եթե ճանապարհին հանդիպում է մեր օդանավակայանի մեկը մեկից սիրուն, սեքսուալ աշխատակցուհիներին, ովքեր էնքան լավն են, որ չես էլ հասցնում իրենց մնթռոշ դեմքերին նայես կամ նույնիսկ դա է անկարևոր դառնում։
Էսքանը»:
