Տպել
Արդեն տեղեկացրել ենք, որ ՀՀ վաստակավոր արտիստներ Տիգրան Ներսիսյանի և Նելլի Խերանյանի դուստրը` Անի Ներսիսյանը, բաց նամակով դիմել է ՀՀ վարչապետ Կարեն Կարապետյանին և ԿԳ նախարար Լևոն Մկրտչյանին` նշելով, որ դիմում է գրել և հեռացել Երևանի թատրոնի և կինոյի պետական ինստիտուտից, որտեղ դասախոսում էր: Ըստ Անի Ներսիսյանի` պատճառը ցածր աշխատավարձն էր: «Այդ խղճուկ, ծիծաղելի, ողորմելի աշխատավարձով ինչպես շարունակի աշխատել ուսուցիչը, դասախոսը, որն ընտանիք ունի, երեխաներ ունի, երազանքներ ունի, արժանապատիվ ապրել է ուզում, և վերջապես մարդ է»,- գրել էր Անի Ներսիսյանը:
Asekose.am-ն այս առիթով զրուցել է Նելլի Խերանյանի հետ:
– Տիկին Խերանյան, որքանո՞վ տեղյակ եմ, Դուք և Տիգրան Ներսիսյանը հորդորում էիք ձեր դստերը չհեռանալ ինստիտուտից: Ինչո՞վ էր պայմանավորված այդ հանգամանքը, գուցե լավատեսությա՞մբ:
– Արդեն գրեթե 3 տարի՝ ես իմ հերթին, Տիգրանն իր հերթին համարյա ամեն առավոտ խոսում էինք այդ թեմայով: Անին աշխատանքի գնալիս միշտ դժգոհում էր` ասելով, որ վիրավորական է: Նա նշում էր, որ ո՞ւմ է այդ քայլով խաբում և ինչո՞ւ է այդ ամենն անում: Մենք փորձել ենք հանդարտեցնել Անիին: Եթե մարդ հույս էլ չունենա, ամեն բան պետք է ավարտված համարենք, գուցե այդ սկզբունքից ելնելով է, որ Անիին մշտապես հորդորել ենք շարունակել աշխատանքը, գուցե ինչ-որ բան փոխվեր, գուցե առաջընթաց լիներ:
Բայց օրերս կայացրած այդ որոշումը գտնում եմ, որ ճիշտ էր, ինչքան էլ 3 տարի հակառակն եմ փորձել համոզել նրան:
Իմ սրտի խորքում գիտեի, որ այդպես անհնար է, վիրավորական է, արհամարհանք է երիտասարդի հանդեպ, առհասարակ, մանկավարժի հանդեպ:
Վերջապես, եթե սերնդափոխություն չպետք է լինի, ստացվում է, որ երիտասարդներ չպե՞տք է գան, չպե՞տք է փոխարինեն ավագներին, ովքեր վաստակ ունեն, չէ՞ որ նրանց կողքին պետք է աշխատեն, նրանցից պետք է սովորեն, գուցե, ինչ-որ բաներ էլ սովորեցնեն, որովհետև ավելի թարմ ուղեղ և արյուն է գալիս: Սակայն այս հարցերը մենք չէ, որ պետք է քննարկենք, այս հարցերը պետք է քննարկվեն ավելի վերին ատյաններում, սա պետք է քննարկվի հենց ինստիտուտի ներսում, պետք է այս ամենն ինստիտուտի ղեկավարությանը մտահոգի: Այնքան պետք է մտահոգի, որ ամենօրյա պայքարի և առաջընթացի խթան լինի:
Ես գիտեմ նաև, որ սա միակ բուհն է, որտեղ դասախոսն այդքան քիչ է վարձատրվում, գուցե, այդ տեղեկությունը չի համապատասխանում իրականությանը: Եթե սխալվում եմ, թող ինձ ներեն: Դերասանական արվեստի, մշակութային սերնդափոխության նկատմամբ այսքա՞ն վատ վերաբերմունք:
– Ի՞նչ եք կարծում ցածր աշխատավարձը կարո՞ղ է վնասել նաև դասախոսների, մանկավարժների աշխատանքի արդյունավետությանը:
– Չի կարող դասախոսը լիարժեք նվիրված աշխատել, եթե այդպես է վարձատրվում: Եթե որևէ մեկը կարծում է, որ միայն էնտուզիազմի վրա կարելի է դա անել, ինչ կարող եմ ես ասել, խոնարհվում եմ իր առաջ, սակայն, իմ խորին համոզմամբ` դա այդպես չէ: Միայն էնտուզիազմի վրա դա հնարավոր չէ, մանավանդ` աղջկաս տարիքում, երբ մարդու արյունը եռում է, երբ մտքեր, տեսլական և երազանքներ ունի, չի կարելի այդպես: Եվ այս ամենի մասին բոլորն էլ գիտեն, բոլորն էլ վրդովված են, բոլորն էլ մտորումների մեջ են` հեռանա՞լ, թե՞ մնալ: Մեր աղջկա դեպքում, գուցե, աղմուկը մի փոքր շատ էր, գուցե մեկ ուրիշի դեպքում այսքան չխոսվեր:
– Տիկին Խերանյան, իհարկե, հստակ թվեր չեք կարող նշել, բայց, այնուամենայնիվ, ի՞նչ տեսակ աշխատավարձի մասին է խոսքը:
– Ներեցեք, ես ամաչում եմ այդ մասին խոսել: Ես գետինն եմ մտնում դրա համար, թող ասեն նրանք, ովքեր աշխատում են այդտեղ: Ես ինձ թույլ չեմ տա այդ ողորմելի գումարի մասին բարձրաձայնել, բայց այն, ինչ ստանում էր իմ աղջիկը, ամաչելու բան է դրա մասին խոսելը:
– Եթե պատկերն այդպիսին է, այդ դեպքում, ինչո՞ւ էիք հորդորում նրան չհեռանալ:
– Նախ՝ Անին այդ ամենը շատ մեծ նվիրումով էր անում, ես դա տեսնում էի: Ես ծնող եմ և իմ երեխայի համար լավագույն ապագան եմ ուզում, դա իմ ամենամեծ երազանքն է: Գուցե սխալվել եմ, բայց այսքան տարիներ պնդել ենք, որ նա մնա: Եթե հույս չունենանք, որ որևէ բան պետք է փոխվի, ես կանջատեմ լույսերը և կհեռանամ այստեղից:
– Տիկին Խերանյան, Տիգրան Ներսիսյանը Ձեր դստեր բաց նամակի վերաբերյալ արդեն նշել է, որ մեր իրականության մեջ այդքան արագ չեն արձագանքում նման խնդիրներին, որովհետև սա հերթական ահազանգն է այս մեծ խնդրի վերաբերյալ:
– Ես էլ եմ այդ կարծիքին, ուղղակի ինչ-որ մեկն այս պարագայում չի լռել և բարձրաձայնել է այդ մասին, ընդամենը… Ես կասկածում եմ, որ փոփոխություններ կլինեն, թույլ տվեք այս պահին օգտագործել «կասկածում եմ» բառը: Եվ հարցն այստեղ Անիի բաց նամակը չէ, այլ` վերաբերմունքն ընդհանրապես պետական համակարգում աշխատող մարդու նկատմամբ: Բազմաթիվ այդպիսի ընտանիքներ կան, որտեղ ընտանիքի բոլոր անդամներն աշխատում են պետական հիմնարկներում, հիմա եթե այդ ընտանիքները սկսեն լավ ապրել և կհասկանամ, որ ինչ-որ տեղաշարժ կա երկրում: Եթե ամեն ինչ պետք է մնա այնպես, ինչպես կա, ուրեմն՝ ոչ մի տեղաշարժ չկա, ընդհակառակը` մարդ, ով տեղում դոփում է, ըստ իս` նաև հետ է քայլում:
Ամբողջությամբ՝ asekose.am
