«Մարդը հայր է կորցրել, իր համար իր պապան Սայաթ-Նովա էլ է, Հիսուս Քրիստոս էլ է». Սերգեյ Դանիելյանը՝ Արամ Ասատրյանի որդու հայտարարությունների մասին
Advertisement 1000 x 90

«Մարդը հայր է կորցրել, իր համար իր պապան Սայաթ-Նովա էլ է, Հիսուս Քրիստոս էլ է». Սերգեյ Դանիելյանը՝ Արամ Ասատրյանի որդու հայտարարությունների մասին

«Այն կազմակերպությունը կամ անհատը, որ իմ փողերը վերցրել է, թող իրեն դեղի փող անի. այդքան բան». Սերգեյ Դանիելյան

168.am-ի զրուցակիցն է դերասան Սերգեյ Դանիելյանը

– Պարոն Դանիելյան, ինչպե՞ս եք վերաբերվում  Էջմիածին քաղաքում Արամ Ասատրյանի անունով փողոց անվանակոչելու փաստին:

– Դե, ասում են՝ գուսան է, իր անունով փողոց ենք անվանակոչում. ի՞նչ կարող եմ ասել: Ինձ համար բոլոր գուսաններն էլ ռաբիս են, ես այդ երաժշտությունը չեմ սիրում: Կան մի քանի գուսաններ, որոնց գործերը որպես պոեզիա կարող եմ ընդունել, օրինակ՝ Սայաթ-Նովա, Շերամ, Հավասի… մնացածը ռաբիս են. իսկ ռաբիսը միքս երաժշտություն է, ժողովրդին հասու ռեստորանային երաժշտություն: Նույնն էլ Արամ Ասատրյանն է, ինչո՞ւ եք զարմացել:

– Արդյոք Արամ Ասատրյանը, Սայաթ-Նովան, Շերամը ու Հավասին նույն հարթություններո՞ւմ են գտնվում:

– Դե, Սայաթ-Նովան՝ չէ՛: Արամ Ասատրյանն էլ վատ գուսան է, այսինքն՝ կան լավ ու վատ գուսաններ (ծիծաղում է.- Ռ.Մ.):

– Նրա որդին՝ Արտաշ Ասատրյանը, ասել էր. «Գուսան Արամ Ասատրյանն Ազնավուրին, Կոմիտասին, Մոնթեին ոչնչով չի զիջում»: Դուք ի՞նչ կասեք այս մասով:

– Չեմ ուզում արտահայտվել, մարդը հայր է կորցրել, իր համար իր պապան Սայաթ-Նովա էլ է, Հիսուս Քրիստոս էլ է: Թող այդպես էլ մնա իր համար, բայց մենք, իհարկե, գիտենք, որ առանձնապես մի բան չէր: Հիմա նրա անունով փողոց են դնում, ջհանդամ դնեն, դա ի՞նչ է փոխում ինձ համար. ոչինչ:

– Ունենք ազգային հերոսներ, կամ թեկուզ այլ գուսաններ, որոնց անունով փողոցներ չկան: Ըստ Ձեզ՝ Արամ Ասատրյանի անունով ինչո՞ւ են փողոց անվանակոչում:

– Թող նրանց անունով էլ դնեն: Մենք մի բան չենք ուզում հասկանալ՝ այս ժողովրդի մեծ մասն այդ երաժշտությունը սիրում է, այլ հարց է, որ պետք չէր դա պետականացնել, անուններով փողոցներ, քաղաքներ կոչել: Դա արդեն ուրիշ խնդիր էր: Հիմա ես մտածում եմ, որ եթե գուսան Աշոտի անունով երևի թե կա փողոց, թող Արամ Ասատրյանի անունով էլ լինի, ի՞նչ է լինում: Սա այն թեման չէ, որ նստենք՝ սկսենք մտածել: Եթե սոցիալական ցանցերը չլինեին, Էջմիածնի եսիմինչ խորհուրդը որոշեր նման բան անել, անգամ չէինք էլ իմանա:

– Պարոն Դանիելյան, տեղյակ եք, որ օրեր առաջ  Առաջին տպարանի շենքը պայթեցրին…

– Այնքան բան են քանդել, որ իսկապես արժեքավոր էր, ու չկարողացանք փրկել: Շուտով երևի կքանդեն «Զվարթնոց» օդանավակայանը, դա ինձ համար ավելի ցավալի է: Բիզնեսի դեմ խաղ չկա: Քանի որ այդ մեխանիզմները չենք ստեղծել, պետությունն ու բիզնեսը նույնն են, դրա համար նման երևույթներն անխուսափելի են, ու ոչինչ անել հնարավոր չէ:

– Ըստ Ձեզ՝ Մշակույթի նախարար Արմեն Ամիրյա՞նն էլ էր այդ պատճառով ասել. «Մի երևելի շենք չէր»:

– Կարող է՝ երևելի շենք էլ չէր: Նույն բանը հո չէ՞ր կարող ասել Աֆրիկյանների շենքի մասին, բայց քանդեցին, չէ՞:

– Իսկ քանդելու եղանակը՝ պայթեցումը, նորմա՞լ եք համարում:

– Եթե քար-քար քանդեին, դա ձեզ ձեռք կտա՞ր: Ինձ ավելի շատ հետաքրքրում է, որ ժամը 12-ից հետո ամեն օր հրավառություն է լինում, ու երեխան չի կարողանում քնել, քան թե շենք պայթեցնելը: Երևի՝ մասնագետները եկել են, նայել են՝ ոնց են պայթեցնում, որ մյուս շենքերին վնաս չտան, կամ գուցե՝ չեն էլ եկել: Չգիտեմ: Հիմա, եթե Աֆրիկյանների շենքը պայթեցնեին, ոչ թե քար-քար քանդեին, մեզ համար ավելի լա՞վ կլիներ: Պայթեցնելը խնդիր չէ:

– Որպես վարորդ՝ ի՞նչ կասեք ՀՀ նախագահի հանձնարարականների մասին: Հիշեցնենք, որ նա մասնավորապես ասել էր, որ վարորդներից գանձվող տուգանքները մասնավոր սեկտորից այսուհետ պետք է փոխանցվեն պետբյուջե: Ըստ Ձեզ՝ ի՞նչ կփոխվի դրանից հետո:

– Իրենք ներդրում արեցին իմ հաշվին, ինձ չհարցնելով՝ այդ ներդրումն ինձ պե՞տք է, թե՞ ոչ, իրենք հարստացան, փողեր դիզեցին, հիմա էլ ասում են՝ դե լավ, պետբյուջեին  փոխանցենք: Այսինքն՝ լկտիությունն այն աստիճանի է հասել, որ չեն էլ թաքցնում՝ այդ գումարները գնացել են ինչ-որ մեկի գրպանը, ոչ թե պետբյուջե:

Ես դեմ չեմ, որ գնա պետբյուջե, բայց իրենք կերել են իմ փողերը: Այդ կարմիր գծերի ներկն այդքան թա՞նկ էր, որ ամեն անգամ հինգ-հինգ հազար մուծեցինք՝ ժամանակին SMS չուղարկելով: Իմ հաշվին ներդրում արեցին ու ասում են՝ դե լավ, հիմա էլ բյուջե մուծեք: Այս երեք տարվա ընթացքում մի կես միլիոն փող եմ մուծել: Այն կազմակերպությունը կամ անհատը, որ իմ փողերը վերցրել է, թող իրեն դեղի փող անի. այդքան բան: Իսկ մնացածը կտանք բյուջեին: Եթե ամենասկզբից այդպես պետք է լիներ… Ուղղակի խուժան են. ինչ ուզում՝ անում են, այդքան բան:

– Իսկ որպես վարորդ՝ ի՞նչ խնդիրների եք հաճախ բախվում:

– Բազմաթիվ: Դե՛, կարմիր գծերի դեպքում SMS-ն ուղարկում ես, պարզվում է՝ այդ պահին հեռախոսիդ մեջ փող չի եղել կամ այլ խնդիր է եղել, ու 5 հազար դրամ տուգանք է գալիս: Ինչո՞վ են մտածում: Հոծ գծերին կանգնելու համար նախկինում տուգանում էին, հիմա չեն տուգանում. Հենց որ փողերը պակասում է, հիշում են, որ դա խախտում է, հա՞, հենց փողը նորմալ է, ուրեմն՝ խախտում չի: Մի խոսքով՝ սա «բոսյակություն» է, դաշտում աշխատող օրենք չի: Եթե հիմա նմանատիպ վերաբերմունքով պետբյուջեն լցվի, համոզված չեմ, որ որևէ պաշտոնյա, լինի՝ նախագահ կամ վարչապետ, չեն ծախսի իրենց կարիքների համար: Ես այս մեխանիզմը չեմ հասկանում. ի՞նչ ասել է՝ այն ժամանակ գնում էր նրա գրպանը, հիմա գնում է պետբյուջե. «թայֆայություն» է ինչ-որ: Սրանք կոսմետիկ լուծումներ են, ու դժվար թե որևէ փոփոխություն լինի:

Ռազմիկ Մարտիրոսյան