Տպել
Պատմաբան Վահրամ Թոքմաջյանը ֆեյսբուքյան իր էջում գրել է.
«Իմ մանկության գնացքը.
Առավոտ մայրս հիշեցրեց, որ չորրորդ դասարանում, շարադարություն եմ գրել՝ Իմ մանկության գնացքը:
Իրականում, մենք մանկություն որպես այդպիսին չունեցանք: Սկզբից ավերակ, փլատակ ու կորուստներ, որը երբեք բառերով չես նկարագրի: Ու կարծես բնության կողմից դա քիչ էր, եկավ լրացնելու պատերազմը:
Իսկ իմ մանկության գնացքը մանկապարտեզում էր, դեկտեմբերի 7-ին: Հիմա չեմ պատրաստվում այն ամբողջությամբ պատմել: Դայակ ունեինք, որն էն ժամանակվա համար բացառիկ կյաժ մազերով էր: Մեզ բառիս բուն իմաստով բրախում էր ու գնում դիմացի կոոպտորգի՝ նմանատիպ կյաժ մազերով մի գործակատարի հետ սրճելու: Դե մեզ էլ հենց էդ էր պետք: Աթոռները շարում էինք ու «պոեզ-պոեզ» խաղում: Հերթական «պոեզ-պոեզի» ժամանակ, «պոեզն» իրականում շարժվեց: Սկզբից նույնիսկ ուրախացանք: Բայց մինչև էն ակնթարթը, երբ մեր խմբեցիներից մեկը գոռաց.
-Վաայ, էրեխեք, պոեզն իսկականից գնա…
Վերջին ց-ն չհասցրեց: Մնացածը չեմ պատմի ու էլ երբեք չեմ պատմելու:
Մենք մանկություն չունեցանք, բայց դուք ունեցեք: Ասում են, էդ լավ բան է:
