Տպել
Դատական սխալը չի կարելի բացառել, ու եթե ժամանակին կայացված վճռի արդարության վերաբերյալ թեկուզ չնչին կասկածներ կան, լավ կլիներ նորից գործը քննել։ Սա տեսականորեն. գործնականում նման բաներ հազվադեպ են արվում, հատկապես` Հայաստանի պես երկրներում։ Ցմահ բանտարկյալ Մհեր Ենոքյանի պատմությունը մեծ իրարանցում առաջացրեց` ջրի երես հանելով խոր, համակարգային խնդիրներ։
Թերևս բոլորը տեղյակ են վերջին շրջանում ծավալված իրադարձություններից, որոնք կապ ունեին սպանության համար ցմահ բանտարկված Մհեր Ենոքյանի հնարավոր ներման հետ։ Ներում չեղավ, ու մենք նորից չենք պատմի բոլորին հայտնի փաստերն ու զարգացումները։ Երկու կողմից էլ հույզերը շատ էին, ընդհուպ մինչև փոխադարձ վիրավորանքներ, ու երևի պետք է թողնել հույզերը հանդարտվեն, որպեսզի կարողանանք վերլուծել ամբողջ պատմությունը` զինվելով տրամաբանությամբ, այլ ոչ թե գրգռված զգացմունքներով։
Սակայն չի բացառվում, որ հույզերը չեն հասցնի հանդարտվել, քանի որ շուտով 20 տարին է լրանում այն օրերից, ինչ ցմահ դատապարտվել է Նաիրի Հունանյանը, որը 1999 թվականի հոկտեմբերի 27–ին կրակ էր բացել խորհրդարանում։ Ըստ օրենքի` նա իրավունք կունենա ներում շնորհելու խնդրանքով դիմել, ու եթե նա անի դա, թեժ հակամարտությունների հերթական ալիքը կարելի է երաշխավորված համարել։ Սակայն Հունանյանի վերաբերյալ հասարակական քննարկումները դեռ առջևում են։
Մհեր Ենոքյանի դեպքում նրա խոստովանության տեսագրությունը կա. նա ցուցմունք է տվել, որ սպանություն է գործել։ Կա նաև երկու փախուստ, որոնք մի քիչ ծանրացնում են հանգամանքները։ Այդ ամենը նրա դեմ է։ Միաժամանակ նա մինչև վերջ չի խոստովանում իր մեղքն ու իր դեմ գործը կեղծած է համարում։
Թերևս տեսականորեն կարելի է օգտագործել Ենոքյանի օգտին այն հանգամանքը, որ քննությունը տեղի է ունեցել Լևոն Տեր–Պետրոսյանի ու նրա քաղաքական թիմի օրոք։ 1990 թվականներին գիտակից տարիքում եղած մարդկանց պետք չէ հիշեցնել` ինչ ժամանակներ էին ու ինչպես էր այն ժամանակ «արդարադատությունը» գործում։
Թեև այդ փաստարկն էլ ավելի շատ հուզական է։ Ոչ ոք չի երաշխավորի, որ այդ գործում որևէ խախտումներ են եղել` մեղավորի «նշանակելու» նպատակով։ Թեև Ենոքյանի կինը` Զարուհի Մեջլումյանը, որը հետաքննող լրագրող է, իսկ ներկայումս` պետպաշտոնյա (ՀՀ վերահսկիչ ծառայության մամուլի կենտրոնի ղեկավար – խմբ.), ներումը մերժելու պատճառներից է համարում, որ պետական մարմիններում ՀՀ նախկին նախագահների` Լևոն Տեր–Պետրոսյանի, Ռոբերտ Քոչարյանի ու Սերժ Սարգսյանի ժամանակվա կադրեր կան։
Հենց այդ պատճառով հուզական գրությունների փոխարեն ավելի լավ է դիմել համակարգային միտումներին ու խնդիրները լուծելու անհրաժեշտությանը։ Առաջին հերթին` ցմահ բանտարկյալների գործերի քննման անհրաժեշտության հարցը։ Խոսքն այն ցմահ բանտարկյալների մասին է, որոնք դատապարտվել են մինչ Հայաստանի եվրոպական կոնվենցիաներին միանալը։ Նաև բնակչության իրավագիտակցության ու իրավական գրագիտության մակարդակի բարձրացման հարցը կա։
Ամբողջությամբ՝ armeniasputnik.am
