Տպել
Միևնույն վիռուսով ընտանիքի անդամներով իրար վարակելու և միասին հաջորդաբար և զուգահեռ տառապելու մեջ ինչ-որ ջերմ, սրտառուչ և հոգեպարար բան կա )) անընդհատ իրար ջերմություն չափել, ասես մի կարևոր գործ ես անում, հավաքել իրար հետևից թողնված անձեռոցիկի բլրակները, անկապ պնդել, որ ռեհանով թեյը նախընտրելի է երիցուկից, իսկ ուրցը՝ դաղձից, ասես դրանից է կախված ապաքինվել-չապաքինվելը, վիռուսների գլոբալ տարածմասին մասին դավադրապաշտական տեսություններ մտածել միասին, ամենքիս վրա նույն վիռուսի տարբեր սիմպտոմների երևակմամբ ճանաչել իրար տարբերություններն ու նմանությունները, ամենակայֆը՝ ծուլանալ ու լոկշվել մարդ ա մի տեղ՝ լռին համաձայնելով, որ ժամանակ առ ժամանակ օրակարգ չունենալը կենսական անհրաժեշտության է ))
Կարեն Անտաշյանի էջից:
