«Մեր ոչ մի զոհ «պլյուս ու մինուս» չի. ԱՆՀԱՏՆԵՐ ԵՆ, ինչպես որ այս պատերազմում նահատակված ԱՄԵՆ Հոգի, որն իր կյանքն ու Սերն ուներ»․ Նազենի Հովհաննիսյան

Նազենի Հովհաննիսյանի ֆեյսբուքյան էջից.

«Ասում են ժամանակը հեռացնում է,մոռացնում: Բոլորովին: Ավելի ցավոտ ու նռռացող վերքի պես ենք զգում Ցեղասպանության ցավն ու հայի արնածորող վերքերը: 106-րդ տարելիցին՝ 2021-ին,լցված ենք նույն ցավով, պետականության կորստի վտանգի տագնապով,պատմական իրադարձությունների ողբերգական կրնկողությունը կանխելու կամ նորից նույն շրջապտույտում հայտնվելու վտանգի առաջ:

106-տարի առաջ էլ ինչ-որ մեկը լուռ էր, մյուսը կարծում էր՝ «իր գործը չի», 3-րդը՝որ ոչինչ չի կարող փոխել, 4-րդը՝որ Արցախը կամ Սյունիքը հեռու են, իսկ ինքը Մասիվում է կամ Բելգիայում… Լռությունը,հայերի մտածված զինաթափումը, գերտերությունների լուռ ու շահամոլ համաձայնությունը բերեց մեծագույն ոճրագործության՝ հայաթափության ու հայասպանության: Առաջինը ոչնչացրին մեր Մտավորական ուժը, հետո ֆիզիկական ու վերջում՝ Հոգևոր: Ուզում էին մեր ՈԳԻՆ կոտրել. ջնջել Հայի հետքը իր, իսկ ստեղծած ու ծաղկացրած բազմադարյա պատմությունից, կոթողներից, քաղաքներից:

Նույնը՝ ինչ հիմա արտաքին ու ՆԵՐՔԻՆ թշնամին է անում: Խեղաթյուրում պատմությունը, ոչնչացնում Ցեղասպանության մասին Հայաստանյան արխիվները, «հրդեհում», ջնջում պատմ. իրողությունները՝ բարեկամության կեղծ քողի տակ մեզ կուրացնելով ու զգոնությունը բթացնելով: Ինքնապաշտպանական բնազդի արթնացում է պետք ի վերջո:

Խիզախություն է պետք՝ գիտակցելու Հայոց ցեղ-ն հուշահամալիրի, Անմար Կրակի ու մարդկանց չդադարող հոսքի կարևորությունը,մեծ ազնվություն է պետք, որ ՀԱՍԿԱՆԱՆՔ սխալները, պատճառները, գտնենք մեր թուլություններն ու այլևս երբեք թույլ չտանք:

Անցյալ տարի՝ իբր համավարակի պատճառով խախտեցինք մեր ուխտը( …

Անմար կրակն անմարդ մնաց….Նահատակները՝ անաղոթք,ցավը՝ անհաղորդ:

Չէ,Ժամանակը չի մոռացնում.ավելի՛ է խորացնում,դաջում է մեր գիտակցության, ԳԵՆԻ ու արյան մեջ յուր-ին, ով զոհվել է Հայոց Մեծ Եղեռնին, ընդհանրական մեկ ու կես մլն չէ, նրանք ԿՈՆԿՐԵՏ մարդիկ են, երեխաներ, ծերեր, տղամարդիկ ու կանայք, մտավորականներ ու արհեստավորներ, քաղ. գործիչներ և ուսուցիչներ, ոսկերիչներ ու դարբիններ, Հայեր…մարդիկ, մարդիկ, ՄԱՐԴԻԿ:

Մեր ոչ մի զոհ «պլյուս ու մինուս» չի.ԱՆՀԱՏՆԵՐ ԵՆ, ինպես որ այս պատերազմում նահատակված ԱՄԵՆ Հոգի, որն իր կյանքն ու Սերն ուներ…( իր Երազանքներն ու կորցնելու Հայրենիք ուներ: Ոգի ուներ:

ՀՈԳԻ էին. Կոնկրետ նկարագրով ու Հայի ճակատագրով:

Քանի ողջ եմ, ՄԻՇՏ ՀԻՇԵԼՈւ ԵՄ, ՊԱՀԱՆՋԵԼՈւ և ԱՊՐԵԼՈւ ԵՄ հանուն արդարության, հանուն իմ Ազգի շարունակության ու հանուն 1915- ից մինչև օրս բոլոր ցեղասպանված Հայերի ՀՈԳԻՆԵՐԻ ՀԱՆԳՍՏՈւԹՅԱՆ. Օսմանյան Թուրքիայից մինչև Սումգայիթի ջարդեր ու 2020- ի «պատերազմ»:

ՀԻՇՈւՄ ԵՄ, ՊԱՀԱՆՋՈւՄ ԵՄ: Ու ԱՄՈւՐ ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ ՀԱՆՈւՆ՝ ԱՊՐԵԼՈւ ԵՄ:

1915-ի ապրիլի 25-ին Օսմանյան խորհրդարանի երկու հայ պատգամավորներ՝ Գրիգոր Զոհրապն ու Վարդգես Սերինգյուլյանը, շտապում են Թալեաթի բնակարան՝ տեղեկանալու, թե ի՞նչու են նախորդող գիշերը ձերբակալվել և «Հայդար Փաշա» կայարանից դեպի Անկարայի կողմերը աքսորվել ավելի քան 250 հայ մտավորական: Ասում են են՝Զոհրապն ու Թալեաթը մտերիմ էին,ու երևի՝ հայ գրողն ու իրավաբանը իրավունք ուներ իր ընկերոջից հաշիվ պահանջելու: Բայց անգամ 106 տարի անց, ոչ մի կերպ չեմ հասկանում այդ ընկերությունը…Հավանաբար՝ Թալեաթն էլ. որովհետև կարճ ժամանակ անց Զոհրապը ձերբակալվում է և անմարդկային կերպով սպանվում: Զոհրապի սպանության լուրը նրա կնոջը հայտնում է անձամբ իր «ընկերը»՝ ոճրագործ Թալեաթը:

Մեկնաբանությունները թողնում եմ ձեզ»։