Տպել
Ալիսա Խաչատրյանի ֆեյսբուքյան էջից.
«Սովորություններ, որոնք այլևս չեն կրկնվի
- Ստեփանակերտցիները էլ չեն ասելու «Ծեր Շուշի ծյու՞ն ա եկալ», «մին ա է ծեր Շուշին ցորտ ա», ու ցրտի հետ կապված այլ արտահայտություններ..
- Մայիսի 9-ը աշխարհի ամենաերջանիկ օրվանից վերածվելու է աշխարհի ամենադժգույն օրվան…
- Զբոսաշրջիկները ճանապարհին չեն կանգնեցնելու, որ հարցնեն, թե որն է Ջդրդուզ տանող ճանապարհը…
- Մեր կապույտ ավտոբուսները էլ մեզ տուն չեն տանելու: Երեկոյան ժամը 7-ին շնչակտուր չենք վազելու Ստեփանակերտի ավտոկայան, որ չուշանանք տուն տանող վերջին ավտոբուսից։
- Ավտոբուսից իջնելուց ու Շուշիի` ուրիշների համար սառը, բայց մեզ համար ամենաջերմ օդը շնչելուց ու քամին զգալուց հետո չենք ասելու «Ադե մինա լի, մեր Շուշին օրիշ ա»…
- Հունվարի 6-ին ու Սուրբ Զատիկի կիրակի օրը Ղազանչեցոցն ու Կանաչ եկեղեցին անհավատ պաշտոնյաների հոսքից այդքան ապշած էլ չեն լինելու…
- Մեր այգու մանուշակը, վարդը, յասամանը, խնձորը, պոպոկը, սալորը, թութը ու մնացած հրաշալիքները ես ու հայրիկս էլ չենք քաղելու…
- Այլևս ընկերուհուս հետ ժամերով չենք թափառելու Շուշիի փողոցներում, մի օրում քաղաքը երեք անգամ ոտնատակ չենք տալու ու հոգնած ու երջանիկ տուն չենք գնալու։
- Ինքներս մեզ հազար երանի չենք տալու ու թաքուն ինքներս մեզ չենք նախանձելու, որ հենց մենք ենք արժանացել ՇՈՒՇԵՑԻ կոչվելու բախտին..
- Մեր հին ու անձնական երազանքներով էլ չենք տարվելու, որովհետև հիմա բոլորիս երազանքը նույնն է` գնալ տուն, գնալ Շուշի…
- Շուշիից այն կողմ` ուր էլ որ ապրենք, Աստծուն այդքան մոտ երբեք չենք լինելու ու դրախտում ապրելու զգացողություն այլևս չենք ունենալու, նույնիսկ եթե դրախտ գնանք»։
Նյութի աղբյուր՝ https://www.facebook.com/alisa.khachatryan.98/posts/1433179770378370
