Տպել
Այսօր վաղ առավոտյան կրկին Եռաբլուրում էի։ Այնտեղ ննջող հազարավոր 18-20 տարեկան տղաները ևս երեխաներ էին, որոնք նոր պիտի զգային հասունության համը և վայելեին կյանքի հետաքրքիր կողմերը։
Առավոտյան 9-ին արդեն բազմաթիվ ծնողներ եկել էին իրենց երեխաներին տեսության։ Լուռ, անխոս, խոնավ աչքերով նայում էին իրենց երեխաների շիրիմներին ու մրմնջում մեկ միտք. «ոնց եմ քեզ կարոտել, բալես…»:
Այսօր նրանք ննջում են հերոսաբար, որ մենք…
Նաիրի Հոխիկյանի էջից:
