Տպել
Զզվանքս երկրաչափական պրոգրեսիայով աճում ա…
Արդեն մոտս պերեդոզ ա…
Հ.Գ.Ես էն սերունդն եմ ներկայացում, որը 1999-ին լիաթոք չուրախացավ, տանը բարձր երաժշտւթյուն չմիացրեց, քանզի 1988-ի դեկտեմբերի 7 -ին մոտ 25000 մարդ մահացավ ու երկրի կեսն ավիրվեց:
Մոտավորապես նույն արհավիրքը 2020-ի աշնանն ա ա կատարվել…
Էն ժամանակ ավիրված, բայց երկիր ունեինք…
Հիմա երկրի մի մասն էլ տարել են:
Ու զոհե՜ր, զոհե՜ր, զոհե՜ր…
Էն ժամանակ վիրավոր էինք, բայց գոնե պարտված չէինք…
Մարդի՛կ, ձեր խիղճը մեռել ա՞՞՞…
Դուք մարդ ե՞ք…
Հարսանիք, կնունք, ծնունդ՝ հասկանում եմ… Ընտանեկան միջոցառում՝ հասկանալի ա:
Օկ, արե՛ք:
Կյանքը շարունակվում ա:
Բայց համաքաղաքային քեֆ-ուրախությո՞ւն, ժողովրդական տոնախմբությու՞ն, մասսայական խրախճանք՞՞՞՞…
ՍԱ Ի՞ՆՉ ՀԻՎԱՆԴ ՈՒ ԴԵԳՐԱԴԱՑՎԱԾ ՀԱՍԱՐԱԿՈՒԹՅՈՒՆ Ա…
Արա Ղազարյանի էջից.
