Տպել
Վասակ Դարբինյանի ֆեյսբուքյան էջից.
«ՀՀ ԿԱՌԱՎԱՐՈՒԹՅԱՆՆ ԱՌԱՋԱՐԿՈՒՄ ԵՄ ՍԱՀՄԱՆԵԼ ՎԱՐԴԱՆ ՄԱՄԻԿՈՆՅԱՆԻ ԵՎ ՄԽԻԹԱՐ ՀԵՐԱՑՈՒ ՀԱՄԱՏԵՂ ՄԵԴԱԼ ԵՎ ԽՓԵԼ ԱՐՄԵՆ ՄՈՒՐԱԴՅԱՆԻ ԴՈՇԻՆ
«Զինվորի տունը պարծանք է, և վերջ,
Զինվորի տունն ազգային արժեք է, և վերջ,
Զինվորի տունը լավագույնն է, և վերջ…»:
Ահա այս լոզունգներով է հանդես եկել Բժշկական համալսարանի ռեկտոր Արմեն Մուրադյանը՝ սրանցով փաստորեն հասկացնելով, որ պատրաստ է հարկ եղած դեպքում «Զինվորի տունը» օգտագործել որպես վահան՝ պաշտպանվելու հնարավոր հարձակումներից, և որպես նիզակ՝ հարմար պահին թշնամուն խոցելու…
Շատերի համար, այնուամենայնիվ, հասկանալի չէ, թե ինչու է այսքան ռազմատենչ ու երբվանից է այսքան զինվորապաշտ ԵՊԲՀ ռեկտորը:
Այս հարցերի պատասխանները կարելի է գտնել վերջին տարիների նրա հերոսական գործունեությանը հպանցիկ անդրադարձով:
2017-ից ի վեր ԵՊԲՀ ռեկտոր Մուրադյանի սևեռուն նպատակներից մեկը համալսարանական հիվանդանոցի հայտնի մասնաշենքն ազատագրելն է: Հատկապես՝ դրա աջակողմյան հատվածը: Անցած տարիներին նա առանց մեծ ջանքերի կարողացել է մասնաշենքից վտարել մի քանի բաժանմունք, բայց միիկրովիրաբուժության բաժանմունքի հարցը չի հաջողվել լուծել: Հայրենասիրության բուռն պոռթկման պահերին նա գրոհել և ազատագրել է մասնաշենքի հարկաբաժինները՝ այնտեղ հաշմանդամ զինվորների մասին հոգ տանելու վեհագույն նպատակը ծածանելով որպես դրոշ:
Շնորհիվ մարդկանց աչքը մտնելու իր բացառիկ ունակությունների՝ Արմեն Մուրադյանը մտել է հնարավոր բոլոր աչքերը և համոզել բոլորին, որ գիշեր ու զօր մտածում է հաշմանդամ զինվորների մասին, ինչպես Իլյիչը՝ կարիքավորների ու ընչազուրկների: Ահա ինչու նա միջոցներ չի խնայում «Զինվորի տունը» ամենաճոխ հյուրատներից էլ ճոխացնելու համար…
Մինչդեռ նրա ազնիվ նպատակը բախվում է խոչընդոտի. նրա ճանապարհին կանգնած է Արտավազդ Սահակյանը, որը, ճիշտ է, ոսկի ձեռքեր ունի, լավ բժիշկ է, բայց թող ազատի այդ տարածքը, քանի որ մեծ հայրենասերը որոշել է վերանորոգել այն…
«Արտավազդ Սահակյանին բազմիցս առաջարկվել է թե Հերացի, և թե Միքայելյան հիվանդանոցներում ժամանակավորապես ծավալել կլինիկական գործունեությունը, մինչև Աբովյան 58 շենքի վերանորոգման ավարտը»,- ասում է ռեկտորը:
Փաստորեն նա այնքան մեծահոգի է, որ չի պահանջում առհասարակ հեռանալ, թույլ է տալիս կլինիկական գործունեություն ծավալել, անգամ պատրաստ է մի երկու սենյակ տրամադրել:
Շենք վերանորոգելն, անշուշտ, ազնվաբարո գործունեություն է, և դա գիտակցելով՝ ԵՊԲՀ ռեկտորը առավոտից գիշեր զբաղված է դրանով: Փողը թափվում է ասես առատության եղջյուրից՝ «Զինվորի տան» համար միջոցներ չեն խնայվում, ով չի ալարում՝ փող է փոխանցում Արմեն Մուրադյանի ՍՊ ընկերությանը: Շատ փող: Էնքան շատ, որ չգիտի ինչպես ծախսի և ուզում է, օրինակ, հիմնովին վերանորոգված (չի փոխվել միայն միջանցքի պարկետը) միկրովիրաբուժության բաժանմունքը շատ ավելի հիմնովին վերանորոգել…
Իր հայտարարությունը Մուրադյանն ավարտում է ազդեցիկ նկարագրությամբ ու սթափեցնող հանդիմանությամբ. գրում է. «Եվ վերջում, թշնամին մեր Երկրի սահմանին է, Երկրի ներսում բանսարկություններով, անազնիվ քայլերով և քաղաքական շահարկումներով զբաղվելու շռայլություն չունենք: Ի գործ»:
Ինքներդ ասեք. մի՞թե կարելի է չցնցվել այս մարդու ազնվությունից, նվիրվածությունից, վեհանձնությունից ու Երկրի հանդեպ անսահման սիրուց, որոնց գալիս են հակադրվելու բանսարկությունը, անազնիվ քայլերը և քաղաքական շահարկումները…
Ո՞ւր է նայում ՀՀ կառավարությունը: Ինչո՞ւ անհապաղ չի սահմանում Վարդան Մամիկոնյանի և Մխիթար Հերացու համատեղ մեդալ ու խփում Արմեն Մուրադյանի դոշին: Առհասարակ, ինչո՞ւ է բավարարվել միայն «Զիվորի տունը» անհատույց օգտագործման իրավունքով Արմեն Մուրադյանին հանձնելու որոշումով, ինչո՞ւ ամբողջ Բժշկական համալսարանը չի օտարում այս լավ մարդուն… Մարդ է, վաղը-մյուս օրը կարող է ռեկտոր չլինել, բա մի քանի մասնաշենք չունենա՞ իր անունով գրած…
Վերջապես, ինչո՞ւ ՀՀ կառավարությունը չի գնահատում նրա անսահման եռանդն ու նվիրվածությունը և նրան չի հատկացնում հանրապետությունում եղած-չեղած բոլոր հիվանդանոցներն անխտիր: Չէ՞ որ նա կարող է ազատել դրանք այնտեղ գտնվող բուժանձնակազմերից ու մի լավ ռեմոնտ անել, այդ կերպ արտահայտելով իր տիեզերական սերը մեր զինվորների ու հայրենիքի հանդեպ:
