Տպել
Արա Վարդանյանի էջից.
Երբ նախագահ Քոչարյանը Պոզներին հարցազրույց տվեց, տեղի ունեցավ մի շատ կարևոր բան, բայց, ցավոք, քչերը դրան ուշադրություն դարձրեցին։
Հարցազրույցի ընթացքում, նախագահը նշեց, որ նա օրեր առաջ հեռախոսազրույց էր ունեցել ՌԴ նախագահի հետ և քննարկել էր հարցերի լայն շրջանակ։ Անմիջապես դրանից հետո, նախագահը խոսեց ԼՂԻՄ տարածքների վերադարձի մասին։ Խոսքը գնում էր Շուշիի ու Հադրութի շրջանների մասին։ Գրագետ մարդը պետք է հասկանար, որ ըստ ամենայնի այդ հարցն ևս քննարկման առարկա է եղել իր և ՌԴ նախագահի միջև խոսակցության ընթացքում։
Հիշում եք նաև, որ այդ հարցազրույցից հետո ռուսական կողմը չի հերքել որևէ փաստ։
Այսինքն կարող ենք եզրահանգել այն մտքին, որ փաստացի նախագահ Քոչարյանի միջոցով Հայաստանի հասարակությանն առաջարկվեց տարածքների վերադարձ։
Հետո տեղի ունեցան ընտրությունները…
Ընտրություններից անմիջապես հետո ՀՀ վարչապետի պաշտոնակատարին կանչում են Ռուսաստան։ Հանդիպման ընթացքում ՌԴ նախագահն անում է շատ ցավալի ակնարկ. նա բառացի ասում է, որ հայ ժողովուրդն արել է իր ընտրությունն, որը թույլ կտա ձեզ (հհ իշխանությանը) գնալ ծանր որոշումների ընդունմանը։
Ակնհայտ է, որ այդ ծանր որոշումները ծանր չեն ՌԴ-ի, կամ ադրբեջանի համար, այլ հենց Հայաստանի։
Ստացվում է, որ մի կողմում մենք ունեինք մարդ, ով ՌԴ նախագահի հետ զրուցելուց հետո խոսում էր տարածքների վերադարձի մասին, իսկ մյուս կողմում մեկ այլ մարդ, ում հետ հանդիպելու ընթացքում ՌԴ նախագահը խոսում է ծանր որոշումներից։
Հիմա որոշները կասեն, որ թե Պուտինը պատրաստ էր օգնել, հենա թող նիկոլին օգնի։ Այ այստեղ է մեր հասարակությունը գտնվում խորը մոլորության մեջ։
Հարցը դրանում է, որ նիկոլը չի ուզում, որ իրեն օգնեն, քանզի ինքը իրականացնում է թուրք-ադրբեջանական ծրագիրը։ Այդ ծրագրում չկա հայկական շահ, կա գումար, որի դիմաց այդ շահը վաճառվում է…
Չգիտեմ մարմնի որ մասով էին մտածում նիկոլին ընտրողները, բայց դա գլուխը չէր հաստատ…
Հ.Գ. Իսկ բոլոր այն քաղաքական գործիչներն ու կուսակցություններն, որոնք սատարել են թուրքի վերընտրումը Հայաստանում դեռ պատասխան կտան, շատ դաժան պատասխան…
