Տպել
Բարեգործական մի երեկոյի էի մասնակցում էսօր:
Մշակութային բաժնում հնչեց մի երգ՝ նվիրված նիկոլի թեթև ձեռքով թշնամուն հանձնած, կամ ավելի հստակ՝ նվիրած Հադրութին:
Երգը շատ լավն էր, կատարումը՝ տպավորիչ, բառերը՝ Արցախի բարբառով ու շատ հուզիչ:
Նստել, պապանձվել ու մտածում էի, Կիլիկիայի, Ադանայի, Անիի ու մեր կորսված Էրգրի մասին երգերը փաստորեն քչություն էին անում… (՞)
Շուտով վերնիսաժում Արարատով նկարներին հավասար պահանջված կդառնան Ղազանչեցոց եկեղեցիով բնանկարները…
Մենք մազոխի՞ստ ենք, թե՞ զոհ…
Սենց ու՞ր ենք գնում…
Հ.Գ. – վերջերս էլ մանրից ազգին սովորացրին նայել ՀՀ տարածք ներխուժած թուրքերի, ՀՀ ճամփեքով քայլող թշնամու զինվորների, գերի հանձնվող հայ զինվորների վիդեոները… Տիկտոկի վիդեոների պես ազգը նայում ա ու գնում ա իրա գործերին… 
Արա Ղազարյաի էջից
