Տպել
«Զգացողություն թե՞ իրականություն էր չգիտեմ։ Բավականին ժամանակ է ինչ տառապում եմ անքնությամբ։ Չորրորդ օրն է ինչ հիվանդ եմ, սարսափելի գրիպ ու իհարկե անքուն գիշերներ։ Երկու օր առաջ ցերեկը ուժասպառ նստեցի բազմոցին, հենվեցի բազբոցի բարձին ու ասես նարկոզ էին ներարկում, տպավորությունը էտպիսին էր ու ուղեղս քիչ քիչ մարում էր ու ես խորը քնեցի, որը տևեց րոպեներ։ Ու այդ խորը քնի մեջ զգացի ինչպես Մխիթարս կողքս նստեց, թևը գցեց ուսիս գրկեց, համբուրեց, կմտածեք երևի գժվել եմ, բայց ես զգացի երեխուս, ես զգացի նրա շունչը, ջերմությունը, Էսպիսի զգացողություն երբեք չեմ ունեցել։ Աչքերս բացելուն պես ես գլուխս թեքեցի դեպի աջ, որովհետև Միխս աջ կողքս էր ու ես փնտրում էի նրան։ Անգամ հիշում եմ ինչ հագուստով (նկարի կերպարով) էր։ Չգիտեմ կմտածեք խենթացել եմ, բայց ես զգացի երեխուս»:
Աստղիկ Գալեյանի էջից
