Տպել
Էդուարդ Շարմազանովի ֆեյսբուքյան էջից.
Մենք գերադասեցինք անպատվությունն արժանապատվությունից։
Շատ ճաճախ մենք բողոքում ենք Արեւմուտքի կամ Ռուսաստանի դիրքորոշումից,մոռանալով,որ մեր հասարակությունը 1 տարի առաջ մերժեց հաղթանակը եւ ընտրեց կապիտուլյացիան։
Մենք մեր երեխաների համար ցանկանում էինք խաղաղություն,բայց ընտրեցինք ճանապարհ դեպի թուրքական հպատակություն։
Մենք ,որպես հասարակություն մեր ձեռքով բացեցինք
Հայաստանի «դարպասները » ներսից։
Հասկանում ենք այսքանը ,թե՞ ոչ։
Ո՞վ է մեղավոր և պատասխանատու այս ամենի համար։
Մեղավոր է կապիտուլյանտն ու նրան սատարողները,բայց պատասխանատու ենք բոլորս,որ մինչ այս պահը չկարողացանք բացատրել հասարակությանը դաժան իրողությունը։
Իսկ արդյունքում վտանգված է անկախ պետականությունը։
Այսպես շարունակելու դեպքում մենք՝ որպես հասարակություն, արժանի չենք լինի ինքնիշխան ու անկախ Հայաստանի։
Սա է իրականությունը։
Հույս կա՞։
Հույսը միշտ կա ։
Դրա համար հավատ է պետք առ Աստված եւ հրաժարում կուռքերից,սեր հայրենիքի ու համերկրացու հանդեպ,բայց ոչ երբեք «կենացներով լի գինետնային հայրենասիրություն» եւ իհարկե սեփական սխալների գիտակցում ։
Հայաստանն Աստծո կողմից մեզ տրված հայրենիք է ,որտեղ ատելությունը,պոպուլիզմն ու օտարամոլությունը չպետք է տեղ ունենա։
Հ.Գ. Հոգու հիվանդությամբ են տառապում նրանք,ովքեր բողոքում են սեփական հայրենիքից։
Գարեգին Նժդեհ
Մենք գերադասեցինք անպատվությունն արժանապատվությունից։
Շատ ճաճախ մենք բողոքում ենք Արեւմուտքի կամ Ռուսաստանի դիրքորոշումից,մոռանալով,որ մեր հասարակությունը 1 տարի առաջ մերժեց հաղթանակը եւ ընտրեց կապիտուլյացիան։
Մենք մեր երեխաների համար ցանկանում էինք խաղաղություն,բայց ընտրեցինք ճանապարհ դեպի թուրքական հպատակություն։
Մենք ,որպես հասարակություն մեր ձեռքով բացեցինք
Հայաստանի «դարպասները » ներսից։
Հասկանում ենք այսքանը ,թե՞ ոչ։
Ո՞վ է մեղավոր և պատասխանատու այս ամենի համար։
Մեղավոր է կապիտուլյանտն ու նրան սատարողները,բայց պատասխանատու ենք բոլորս,որ մինչ այս պահը չկարողացանք բացատրել հասարակությանը դաժան իրողությունը։
Իսկ արդյունքում վտանգված է անկախ պետականությունը։
Այսպես շարունակելու դեպքում մենք՝ որպես հասարակություն, արժանի չենք լինի ինքնիշխան ու անկախ Հայաստանի։
Սա է իրականությունը։
Հույս կա՞։
Հույսը միշտ կա ։
Դրա համար հավատ է պետք առ Աստված եւ հրաժարում կուռքերից,սեր հայրենիքի ու համերկրացու հանդեպ,բայց ոչ երբեք «կենացներով լի գինետնային հայրենասիրություն» եւ իհարկե սեփական սխալների գիտակցում ։
Հայաստանն Աստծո կողմից մեզ տրված հայրենիք է ,որտեղ ատելությունը,պոպուլիզմն ու օտարամոլությունը չպետք է տեղ ունենա։
Հ.Գ. Հոգու հիվանդությամբ են տառապում նրանք,ովքեր բողոքում են սեփական հայրենիքից։
Գարեգին Նժդեհ
