Տպել
Ծովինար Բարխուդարյանի ֆեյսբուքյան էջից.
«11 տարեկան էի, երբ հասկացա, թե ի՞նչ է թուրքը…
11 տարեկան էի, երբ թուրքերը սպանեցին մեր թաղի 12-ամյա Վարդուհուն…
Վարդուհին մեր դպրոցի գերազանցիկներից էր, նրա նկարը միշտ փակցված էր պատվո տախտակին։
Չնայած իմն էլ կար այնտեղ, բայց դե, երբ Վարդուհին գումարում-հանում, բազմապատկում-բաժանում էր մեծ թվերով, ես սկզբում աչքերս կլորացրած նայում էի, հետո գլուխս կախում… ինքն իսկական գերազանցիկ էր…
1992 թվականին Ստեփանակերտ-Մեծ Թաղեր ճանապարհին, Ազոխ գյուղի մոտ, Խազազին պոստ կոչվող տեղանքում մահակներով, քարերով ու դանակներով զինված մի խումբ ադրբեջանցիներ (իբր խաղաղ բնակիչներ մոտակա ադրբեջանաբնակ գյուղից) հարձակվեցին խաղաղ բնակիչներ տեղափոխող ավտոբուսի վրա և սպանեցին մոտ 30֊ից ավելի հայերի,նրանց մեջ նաև Վարդուհին էր։ Երկու կին փրկվեցին.մեկը Վարդուհու մայրն էր…
Ես 11տարեկան էի, երբ հասկացա, թե ի՞նչ է մահը…
Վարդուհին 12 տարեկան էր, նա այդպես էլ չիմացավ, թե ի՞նչ է կյանքը…
Հ.Գ. Բորենիների քթի տակ «խաղաղություն» երազողներ, մի’ փակեք աչքերը, մինչև վերջ նայեք թորքերի տարածած կադրերը, որոնցում խոշտանգում են մեր զինվորներին… 21-րդ դարում, «քաղաքակիրթ, ժողովրդավարական, միջազգային հանրության» քթի տակ…»:
