«Գյումրիում սա շատ եմ տեսել. ականատես եմ եղել, թե ինչպես է մարդն իր կամքով, իր խելքով, իր ցանկությամբ ընտրում մի բան, որը ՎՆԱՍ Է ԻՐԵՆ, շատ հաճախ կործանարար». Թերեզա Մխիթարյան

Թերեզա Մխիթարյանի ֆեյսբուքյան էջից.

«Գյումրիում սա շատ եմ տեսել. ականատես եմ եղել, թե ինչպես է մարդն իր կամքով, իր խելքով, իր ցանկությամբ ընտրում մի բան, որը ՎՆԱՍ Է ԻՐԵՆ, շատ հաճախ կործանարար:

Հարյուրավոր դոմիկներ եմ այցելել, մոտ 500 հոգու օգնել ենք այս սարսափելի տնակներից դուրս գալ ՝ տուն կամ բնակարան ենք նվիրել:

Բայց դրա հետ մեկտեղ պատկերացնելու չի, թե ինչքան ընտանիքների եմ հանդիպել, որոնք իրենք իրենց ձեռքով իրենց կյանքը խորտակել են:

Դոմիկներում ընտանիքների եմ հանդիպել, որտեղ նորածին երեխա էլ է եղել։ Սարսափելի պայմաններում են ապրել՝ սարսափելի շոգ, սարսափելի ցուրտ, սարսափելի հակահիգիենիկ պայմաններ, նորածին երեխայի մոտ թակարդ դրած, որ առնետները չկծեն…

Էդ մարդկանց տուն ենք նվիրել, ամեն ինչով կահավորված , սիրուն ու լուսավոր բնակարան: Տեղափոխվել են այդ բնակարան, հետո ինձ ասել, որ իրենց փտած դոմիկը համաձայն չեն քանդել (դա պայմաններից մեկն է՝ իրենք համաձայնվում են, որ բուլդոզերով դոմիկը քանդենք և աղբը թափենք ու մաքրենք մեր Գյումրին , մենք էլ իրենց սիրուն տուն ենք նվիրում: Ոչ մեկի համար բացառություն չեմ անում):

30 տարի սարսափելի դոմիկում ապրած կինը ինձ ասում է. «Միտքս փոխել եմ, Ես էս դոմիկը պետք է իմ գյուղի եղբորը տամ՝ ինքն էլ տուն ստանա»:

Մի դոմիկով ուզում են 10 հատ տուն ստանալ: Էդ կնոջը չկարողացա համոզել, որ «շուստրիությանը ու ագահությանը զոռ չտա», որ Գյումրին էլ պետք է մաքրենք, ավելի սիրունացնենք, առողջացնենք:

Չհամաձայնվեց, ստիպված հետ ուղարկեցի այդ ընտանիքին իրենց սարսափելի դոմիկը ու բնակարանը ուրիշ ընտանիքի նվիրեցինք:

Մի տարի հետո այդ կինը զանգեց, ասաց, որ շատ է փոշմանել, որ կյանքը դոմիկում օրեցօր ավելի սարսափելի է:

Շատ-շատ դեպքեր են էսպիսի եղել։ Մի կնոջ եմ հանդիպել, որ դոմիկում արդեն 30 տարի երիտասարդ աղջկա հետ ապրում էր: Ես էդպիսի բան չեմ տեսել կյանքում. գրեթե փլուզվող դոմիկի մեջ 20սմ երկարությամբ որդեր էին, սարսափելի տեսարան: Հաճախ հիվանդ էին կինն ու դուստրը:

Նվիրեցինք մեկսենյականոց բնակարան՝ 45 քմ՝ մեծ խոհանոցով, միջանցքով և ամեն ինչով կահավորված:

Սկզբում շատ ուրախ էին, հետո կինը զանգեց ինձ մի երկու օրից, ասաց. «Ես քրոջս հետ խոսել եմ ու որոշել ենք, որ մեկսենյականոցի համաձայն չենք, 2 սենյակ է պետք մեզ»:

Ինչքան փորձեցի համոզել իրեն, հնարավոր չեղավ. 2 սենյակ ու վերջ:

Շատ հստակ է. բնակարանների սենյակները մարդկանց թվով է, երկու հոգուն մեկ սենյակ է հասնում:

Ու ամենակարևորը՝ այդ կինը չէր հասկացել, որ չէր կարող ինձ ոչ մի պահանջ ներկայացնել. ես ոչ պետություն եմ, ոչ քաղաքապետարան եմ, ոչ մեկին ոչ մի բան պարտք չեմ։ Ինչ անում եմ, անում եմ Աստծու սիրո և Հայրենիքի սիրո համար:

Ու միշտ բոլորին ասել եմ, որ ինչ իր ստացել եք իմ միջոցով, համարեք դա Նվեր Աստծուց՝ Աստծո սիրո դրսևորում։

Այդ կնոջը իր դստեր հետ ստիպված հետ ուղարկեցինք իրենց դոմիկ՝ որդերով լի: Բնակարանը տվեցինք ուրիշ ընտանիքի:

Ընտանիք ունենք, որ դոմիկը էնքան վատն է, որ մարդիկ արդեն դեղնել են մեջը: 3 անգամ տուն եմ առաջարկել՝ տեսնելով իրենց ծանր վիճակը: Շատ եմ սիրում իրենց, շատ եմ ուզում, որ լավ ապրեն, բայց սկեսուրը չի համաձայնվել իրենց փտած դոմիկը քանդել. «Գյուղի տղայիս պետք է տամ, որ ինքն էլ տուն ստանա»:

Ոչ գյուղի տղան է ստացել, ոչ էլ Գյումրիում ապրող տղան, տարեցտարի անհնար է դառնում դոմիկում ապրելը, հիվանդություններն էլ շատանում են:

Ընտանիք կա, որ Գյումրու ծայրամասերից մեկում էի հանդիպել՝ ամենավատ մասերից մեկում, ամայի տարածք էր՝ էլ գայլեր, էլ շներ, էլ աղվեսներ շուրջբոլորը:

Շատ սիրուն վեցսենյականոց ու երկհարկանի տուն նվիրեցինք Գյումրիի կենտրոնական մասերում։ Ընտանիքը մի 2 օր մտածեց ու ասաց , որ իրենք էնպիսի տուն են ուզում, որտեղ հնարավոր կլինի տան դիմացը մեքենա կանգնեցնել:

Գյումրիում շատ ընդհանուր բակեր կան, հնարավոր չի տան դիմաց մեքենա կանգեցնել:

Բոլորը, առանց բացառության, 6 ամիս, 1 տարի… հետո զանգում են ու ասում, որ շատ-շատ են փոշմանել, որ դոմիկում ապրելը անհնար է դարձել : Փոշմանելը լավ բան է, բայց շատ դեպքերում էլ բան չես կարող փոխել. էն տները նվիրել ենք ուրիշին արդեն… ու հավանականությունը, որ Աստված իրենց նորից էդպիսի հնարավորություն կտա, շատ քիչ է, նամանավանդ հիմա:

Գյումրին շատ եմ սիրում, շատ եմ ուզում, որ մարդիկ լավ ապրեն. գրեթե էդպիսի օր, շաբաթ չի լինում, որ Գյումրիում ինչ-որ ընտանիքի չօգնենք թե՛ սննդով, թե՛ գրենականով, թե՛ հագուստով… բայց մի բան լավ հասկացել եմ, որ եթե մարդ ուզում է ինքն իրեն վատություն անել, ուզում է ավելի խորը փոսը մտնել , դու էդ մարդուն չես կարող օգնել: Չես կարող ու վերջ:

Ոնց որ մեկը, որ ուզում է հերոին սրսկվի ու կործանվի, եթե ինքը որոշել է դա ու ընտրել է իրեն համար վատը, չարը, դու իրեն չես կարող օգնել:

Որ նիկոլի վկաները որոշել են ընտրել թուրքի գործակալին, որպեսզի նա գա, սպանի հայ զավակներին, Հայրենիքը մաս-մաս հանձնի թուրքին, չես կարող օգնել :

Չես կարող օգնել մի մարդու, ով որոշել է ինքն իրեն կործանել…

Իհարկե, բոլորը փոշմանում են, ժամանակի հարց է՝ համ հերոին սրսկվողը, համ նիկոլ ընտրողը, համ 20սմ որդերի հետ դոմիկում ապրողը… Բայց ամեն մեղք ունի հետևանք: Փոշմանելը շատ քիչ է փոսից դուրս գալու համար:

Երբ որ այցելում եմ մեր կիրակնօրյա դպրոցները, երեխաներին միշտ ասում եմ, որ ամենադժվար բանը էս կյանքում լավը վատից տարբերելն է: Ամենախելացի մարդը անում է այն, ինչ իրեն իրական օգուտ է բերում, ամենաանխելքը անում է ամեն ինչ, որ իրեն վատ լինի, կործանվի։

– Էրեխեք, – հարցնում եմ ես, – որ մի մարդ աշխատավարձը ստանում է ու տանում է ամբողջ գումարով վիվառո խաղում, ընտանիքն էլ սոված է մնում, ինքը լավը վատից տարբերու՞մ է:

Բոլորը երեխաները պատասխանում են՝ ոչ»։