Տպել
Չիչակ տատիկին առաջին անգամ 2015-ին էի հանդիպել Գյումրիում, հենց այս օրը՝ նոյեմբերի 21-ին:
Սարսափելի կոնտեյներում էր ապրում, շատ ծանր պայմաններում: Շատ-շատ էր մրսում:
Որ խոսեցինք մի քիչ, եկավ, փաթաթվեց ու ասաց.
– Ես մանկատանն եմ մեծացել ու երեխա ժամանակ միշտ երազել եմ մամայիս տեսնեմ ու պինդ-պինդ գրկեմ:
Հետո շարունակեց.
– Բալա ջան, ոտներս շատ են սառչում, ինչ կլինի, ինձ մի տաք կոշիկ ուղարկիր:
Իրենց սնունդ ու փայտ նվիրեցինք, փոքր երեխաներ էին ապրում այդ կոնտեյներում, ասաց.
– Բալա ջան, մի բան էլ խնդրեմ: էս մեր կողքի դոմիկում մի միայնակ տատիկ է ապրում, ամբողջ կյանքում ուսուցչուհի է աշխատել, երկրաշարժի ժամանակ տունը կորցրել է, հիմա էլ լրիվ կուրացել է։ Ինչ կլինի, մի քիչ սնունդ իրան էլ տուր :
Հիմա Չիչակ տատիկը ու ընտանիքը ապրում են բնակարանում: Միշտ կապի մեջ եմ իրենց հետ: Դժվարություններ դեռ կան, բայց ամենածանր տարիները արդեն անցյալում են:
Թերեզա Մխիթարյանի ֆեյսբուքյան էջից
