Տպել
Նոր հետազոտության ընթացքում ճապոնացի գիտնականներն ուսումնասիրել են երկնաքարերը, բայց ոչ պարզ, այլ նրանք, որոնք պարունակում են ռադիոակտիվ տարրեր, որոնք ունեն բավարար էներգիա սինթեզելու ամինաթթուներ՝ կյանքի կառուցողական նյութ:
Թվում է, թե կյանքը մեր մոլորակի վրա բառացիորեն բերել են տիեզերական ապարները՝ ածխածին պարունակող քոնդրիտները: Սա ռադիոակտիվ երկնաքարերի հատուկ տեսակ է՝ լցված ջրով և օրգանական միացություններով։ Նրանք արտադրում են էներգետիկ գամմա ճառագայթներ և կարող են առաջացնել քիմիական ռեակցիաներ՝ ամինաթթուների սինթեզման համար, գրում է Live Science-ը։
Երկնաքարերն Արեգակնային համակարգի երիտասարդ, ժայռոտ ներքին մոլորակների ձևավորման մնացորդներ են, որոնք ձևավորվել են գազի և փոշու տաք ամպերի միջոցով, որոնք բարձրացել են Արեգակի մոտ մոտ 4,6 միլիարդ տարի առաջ: Այդ ժամանակ մոլորակները շատ մոտ էին աստղին և չէին կարողանում ինքնուրույն կյանք ստեղծել։ Այս փաստը գիտնականներին ստիպել է տարակուսել այն մասին, թե ինչպես է Երկիրը վերածվել կյանքի օազիսի իր սկզբնական ամայի վիճակից:
Տարբեր փորձերի ժամանակ գիտնականները ջրի հետ խառնել են ամոնիակը, մեթանոլը և ֆորմալդեհիդը երկնաքարերի ներսում հայտնաբերվածի չափով: Այնուհետև նրանք ցանկացան տեսնել, թե արդյոք գամմա արտադրող ռադիոակտիվ տարրերը, ինչպիսիք են ալյումին-26-ը երկնաքարերի ներսում, կարող են առաջացնել ամինաթթուների սինթեզման համար անհրաժեշտ ջերմություն: Այս վարկածը ստուգելու համար հետազոտողներն իրենց խառնուրդը ճառագայթել են կոբալտ-60 կոչվող իզոտոպային անալոգի գամմա ճառագայթներով:
Արդյունքը հաճելի անակնկալ էր. գամմա ճառագայթումն առաջացրեց լուծույթի ներսում ամինաթթուների արտադրության աճ: Գամմայի ավելի բարձր արտադրությունը մեծացրել է ամինաթթուների սինթեզի արագությունը: Բացի այդ, հետազոտողները պարզել են, որ լաբորատորիայում արտադրված ամինաթթուների համամասնությունները համընկնում են Մուրչիսոն երկնաքարի (երբեմն գրված է Մուրչիսոն) երկնաքարի հետ, որը մոտավորապես 100 կգ կշռող տիեզերական քար է: Այն Ավստրալիայում վայրէջք կատարեց 1969 թվականին։
Սիրարփի Աղաբաբյան
