Տպել
Նիկոլ Փաշինյանն ասում է, թե չի գնացել Ղարաբաղյան հակամարտության խաղաղ կարգավորմանը, քանի որ իմացել է, թե Հայաստանը հուսալի բանակ և դաշնակիցներ ունի։
Կարծում եմ, նորմալ պետության և հասարակության մեջ նման խայտառակ ձևակերպումը պետք է դժգոհության և բողոքի մեծ ալիք բարձրացներ, հազարավոր մարդիկ պետք է դուրս գային փողոց ու շրջափակեին կառավարության շենքը։
Ի՞նչ է նշանակում «իմացել եմ»։ Ոնց կարող է երկրի վարչապետը, գլխավոր հրամանատարը, անվտանգության և անկախության երաշխավորը քայլեր ձեռնարկի զուտ իմանալով, առանց իր հնարավորությունների, ռեսուրսների, բանակի վիճակի, աշխարհաքաղաքական իրադրության վերաբերյալ ճշգրիտ պատկերացումներ և վերլուծություններ ունենալու։
Բայց խայտառակությունից զատ սա նաև նենգ մանիպուլյացիա է, պատասխանատվությունից խուսափելու պարզունակ հնարք։
Հայաստանի բանակն իր բոլոր թերություններով հանդերձ հուսալի է եղել։ Բայց հուսալիությունն ամենևին էլ ամենակարողության հոմանիշը չէ։ Նույնիսկ աշխարհի ամենազորեղ բանակը չի կարող արդյունավետ գործել, երբ դրված խնդիրները իր ուժերից վեր են, երբ չկա պրոֆեսիոնալ կառավարում և պետական հստակ քաղաքականություն։ Փաստացի Փաշինյանը անհնար, միֆական նպատակ է ձևակերպել, իսկ հիմա դրա տապալումը վերագրում է բանակին։ Ավելին՝ նույնիսկ նա չի կարողացել պետությունը տեղափոխել պատերազմական ռելսերի վրա՝ տապալելով ռազմաճակատի կառավարումն ու հանրության մոբիլիզացիան։
Իսկ ինչ վերաբերում է, դաշնակիցներին, ապա ո՛չ Ռուսաստանը և ո՛չ էլ ՀԱՊԿ անդամ երկրները երբևէ սրբազան երդում չեն տվել աջակցել Հայաստանին 7 շրջանները պահելու անիրական և արկածախնդիր ձեռնարկներում։ Միայն ապաքաղաքական տխմարը կարող է կուրորեն ինչ-որ փաստաթղթերի հղում անելով գնալ գործողության, առանց գործընկերների իրական մտադրությունները ճշտելու։
Այսինքն, գործ ունենք մի մեծ ստի հետ, որը ցավոք սրտի ճշմարտություն դառնալու հավակնություն ունի։
Կարպիս Փաշոյանի ֆեյսբուքյան էջից
