Մտորումներ շրջափակված Արցախից․ «Ասում են ամեն մարդ թող իր գործով զբաղվի․․․ Չգիտենք, դա մեր խելքի բանը չէ, մենք հասարակ ժողովուրդ ենք, թող ղեկավարները որոշեն…»

Փողոցը, որտեղ մենք ապրում ենք,

Փռից հացի հոտ չէր գալիս: Գոլորշին էլ չկա: Փակ էր:

Փակ էր նաեւ դիմացի դեղատունն ու մթերային խանութը:

Փակ է նաեւ կողքի մանկապարտեզը: Սա ոչ հոսանքի համար:

Այս կինն ավլում է մութ մայթը: Խավարում ո՞վ է տեսնում մաքուր է այն, թե՞ կեղտոտ:

Ֆոսֆոր խալաթն ինչու էր հագել, երբ մեքենայում գազ չկա դա լուսավորի:

Բայց ասում են ամեն մարդ թող իր գործով զբաղվի:

Չորս հազար մարդ էլ հարցնում է. մեր գործը չկա, մենք ինչո՞վ զբաղվենք…

Չէ՞ր կարելի փայտը ցերեկով ջարդել, մթության մեջ կացինը որ՞ն է… մի հատ էլ կատակներ են անում:

Վերջին անգամ Լաչինով անցնելիս, իմ ուշադրությունը գրավեց ջրերի դատարկ մի սառնարան` փակ խանութի դիմաց, որի մեջ փայլում էր ալյումինե կոլայի կարմիրը` նեոնային լույսի տակ:

Որքան շուտ այդ պատկերը Ստեփանակերտ հասավ,

Ուղղակի այստեղ երկու սառնարան է`

Скованные одной цепью.

Կողպեքի բարդույթով տառապողի նման մենք ճակատներս դռան հայելուն ենք մոտեցնում` համոզվելու համար բաց է, թե փակ: Փակ է, փակ:

Նախկինում սառնարաններով խորովածանոցի տերերն էին հետաքրքրվում,

Հիմա մեր սառնարանները հետաքրքիր են բոլորին.

CNN-ից մինչեւ BBC, Al Jazeera-ից մինչեւ Deutsche Welle.

Մեր սառնարանների մասին գրում է New York Times-ը:

Բոլորն ուզում են հասկանալ, թե ինչու է այն դատարկվել այս լեն ու բոլ աշխարհում:

Մենք էլ ամեն ինչ անում ենք, որ դա բացատրենք.

Պատմում ենք, նկարում, բողոքում, ասում ենք երեխաների իրավունք է խախտվել, նոր տարի չենք նշել, գազն անջատում են, լույսը չկա… բայց քար աշխարը չի ուզում լսել:

Հիմա ո՞վ է մեղավոր…

Հիմա ի՞նչ պետք է անեն մութ նկուղում հայտված այս մարդիկ, եթե ոչ միմյանց մեղադրելով:

Պետնախարարաը: Չէ, նախարարը, չէ, նախագահը, ասում է երրորդը:

Ինձ համար երեքն էլ ձանձրալի են, ինձ ձվի հերթն է հետաքրքիր, ավելացնում է չորրորդը:

Այդ ընթացքում կոֆեի ապարատը դրամ է կորզում հինգերրորդից (մտքում էլ երեւի քրքջում) եւ աչքի դեմ “սուրճը” թափում, քանի որ պլաստիկ բաժակ չունի:

Պլաստիկ տոպրակներ էլ չկան, դրա համար այս մադը տանը գտել է իր գաստրանոմ գնալու կտորե հին տոպրակը:

Միթե Պուտինը որոշել է Խորհրդային միությունը Ղարաբաղ վերականգնել…

Ինստագրամի այս սերնդին դժվար դուր գա, Պուտինին էլ դժվար դա հաջողվի:

Պետությունը ռելեյով սառնարան է դարձել, անջատվում, միանում է, ուղղակի ութ ժամը մեկ – փորձում էր կատակել տաքսիստը:

Ի՞նչ անեմ, ինչպես բոլորն, այնպել ես, – ասում էր նա:

Տրվում է վարձով, վաճառվում է, գրել կախել եք ի՞նչ անեք քաղաքի կենտրոն, գոր գնա` դուք կանեք:

Եվ վարձակալության տենդն ինչպե՞ս այսպես լատենտ դադարեց քաղաքում:

Բոլորդ արդեն տուն ունե՞ք, գոհ ապահո՞վ եք:

Չգիտենք, դա մեր խելքի բանը չէ, մենք հասարակ ժողովուրդ ենք, թող ղեկավարները որոշեն…