Տպել
Տիգրանը 44-օրյա պատերազմում դիվիզիոնի ավագն էր:
-Պատերազմի ընթացքից զգո՞ւմ էիք պարտությունը,- հարցնում եմ նրան։
-Չէինք պարտվում, է, պարտվել էին տալիս, նահանջ էին տալիս: Քո համար ո՞նց ա, որ զեկուցես, ասես՝ ցելը չի հերիքում, գնանք խփենք, ասում են՝ չէ, հետ ենք գնում:
Հիմա Տիգրանը, նրա 13-ամյա քույրը վիրահատության կարիք ունեն, բայց ընտանիքը Հադրութի Ակնաղբյուր գյուղում թողել է ամեն բան: Իսկ հիմա ապրում են խուց հիշեցող սենյակում:
https://hetq.am/hy/article/153426
Մարինե Մարտիրոսյանի էջից
