Տպել
Իր «Վարդանանք» պատմավեպով հռչակված Դերենիկ Դեմիրճյանը հետաքրքրված է եղել կենդանիներով։ Նա մշտապես հոգ է տարել կենդանիների հանդեպ, հիացել բնության այս զարմանահրաշ արարածներով։
Ժամանակակիցները փաստում են, սակայն, որ Դեմիրճյանն առանձնահատուկ սիրով է սիրել կատուներին։ Նրա տանը տասնյակ կատուներ կային։ Գրողն իր կատուներին կոչում էր սիրած կանանց անուններով, այդպիսով՝ նրա տանն էին բնակվում Շառլոտան, Էլեոնորան, Մարանը, Օֆելյան…
Դեմիրճյանը հաճախ էր նամակներում անդարդառնում իր կատուներին։ Դրանցից իմանում ենք, որ Էլեոնորան ագրեսիվ կատու էր, իսկ Շառլոտան՝ դաստիարակված։ Շառլոտան ժամերով անհամբեր սպասում էր Դեմիրճյանի աշխատասենյակի դիմաց, մինչև գրողը վերջացնի իր գործը, որից հետո ցատկում էր նրա ուսին։
Իր կատուների մահը մեծ ողբերգություն էր գրողի համար։
Դեմիրճյանի գործերում երբեմն կերպավորվում են նաև կատուները։ Իր «Ժպիտը» պատմվածքում Դեմիրճյանը ներկայացնում է փախստականների կյանքից մի դրվագ․ բաց դաշտում հավաքվել են շուրջ 50․000 փախստականները։ Ամենուրեք մահահոտ է, կորուստ, լաց։ Շրջում են սայլերը՝ հավաքելով մահացածների մարմինները։
Համատարած ցավի ու կորուստի այդ մթնոլորտում մայր կատուն գուրգուրում էր իր նորածին ձագուկներին։ Նա խնամքով լիզում էր փոքրիկ փիսիկների մետաքսե մազերը։ Դա մի երջանիկ ընտանիք էր՝ ի հակադրություն շուրջբոլորը տիրող աղետի։
Այդ դժոխքի մեջ կատուների այդ ջերմ ընտանիքը Դեմիրճյանի հույսն էր, միակ լուսավոր կետը․․․
