Տպել
«Ռադիո Վանի» տնօրեն Շուշանիկ Արևշատյանի անցած դժվարին ճանապարհի մասին Tert.am Life–ի նախորդ հարցազրույցը մեծ արձագանք ստացավ։ Հարցազրույցի երկրորդ մասում նրա հետ խոսել ենք միայնակ մայր լինելու, 2 ամուսնալուծության, նախկին ամուսնու որդուն իր երեխայի պես մեծացնելու, իր մեծ սիրո և անձնական կյանքի հետաքրքիր դրվագների մասին, որոնց վերաբերյալ մինչև այս որևէ տեղ չի խոսել։
Իրեն բնորոշ անկեղծությամբ Շուշանիկ Արևշատյանը հետաքրքիր խոստովանություններ արեց այս զրույցի ժամանակ։
–Տիկին Շուշանիկ, դուք բավականին բարդ ճանապարհ եք անցել՝ որպես կին կայանալու, Ձեր ռադիոն հիմնելու համար։ Այդ ամենին հասել եք միայնակ։ Տարիներ առաջ հասարակությունն ավելի կարծրատիպային մոտեցում ուներ ամուսնալուծված կանանց հանդեպ։ Ձեզ համար որքանո՞վ էր բարդ 2 երեխայի միայնակ մայր լինել։
–Իրականում, այն ժամանակ հասարակական ճնշումն ավելի քիչ էր, քանի որ 90-ականներին շատերի ամուսինները դրսում էին։ Բոլորի ընտանիքներն էին փլուզված։ Ես բաժանվել եմ 1994–ին, երբ ամուսինս գնաց արտերկիր աշխատելու և գնաց…
Ես չեմ զգացել հասարակական ճնշում, սակայն որպես մայր ունեցել եմ դժվարություններ։ Սկսած ֆինանսական խնդիրներից մինչև այն, որ իմ երեխաների վրա զգացել եմ հոր բացակայությունը։ Սակայն ես լավ մամա եմ եղել։ Որքանով կարողացել եմ հա՛մ մամա եմ եղել, հա՛մ պապա. որդուս հետ ֆուտբոլի էլ եմ գնացել, որսի էլ, կրակելու էլ։ Ես տառապյալ մամա չեմ եղել։ Ընդունել եմ իրականությունը` ամուսին չկա, չկա, ուղղակի փորձել եմ լրացնել այդ բացը։ Հայտնի չէ` ի՞մ բախտն է ավելի բերել, թե՞ իր։ Կարծում եմ` իմ։)
Ամենաբարդը որդուս կայացման շրջանն էր` վատ շրջապատ, տղաներ, դուրս… Ինքն էլ իսկական տղա է, ինձ ոչինչ չէր ասում։ Երեք անգամ քթի վիրահատություն ենք արել, բայց մինչև հիմա չգիտեմ` ինչ էր եղել։ Այդ առումով հոգեբանորեն բարդ էր։ Ուժս չէր պատում, ես չէի կարող գնալ, խառնվել։ Տղաս ինքը կերտեց իր ճանապարհը։ Վերջերս եմ իմացել, որ երբ տեսնում էր` ճար չկա, զանգում էր ռադիո, տղերքին ասում։ Ինքն այդ սատարումը գտնում էր իմ ռադիոընտանիքում։ Ես տարիներ հետո եմ իմացել, որ օրինակ, Մաքսը, Ժակը, Գլումովը ինչ–որ հարցում օգնել են իրեն։
–Տիկին Շուշանիկ, Ձեզ պես կանայք մշտապես տղամարդկանց ուշադրության կենտրոնում են լինում։ Երեխաներին մեծացնելուց հետո կյանքը վայելելու ցանկության փուլում կողակից ունե՞ք։
–Տղամարդիկ վախենում են, անգամ, իմ դաշտ մտնել։ Կողքերս պտտվում են ու վերջ։ Մի օր ծանոթներիցս ասացի` լավ, մի՞թե գոնե մեկը չկա։ Հարցն այն չէ, որ ես դա ուզում եմ, ուղղակի ինձ հետաքրքիր է։ Ինձ ասաց` վախենում ենք մտնել քո դաշտ, այրվենք ։) Մեկ–մեկ մտածում եմ` երևի իմ վարքագիծը փոխեմ` մտնեմ ռոմանտիկ կերպարի մեջ։
–Ձեր ամուսնալուծությունից ի վեր կողակից չե՞ք ունեցել։
–Ունեցել եմ երկրորդ անհաջող ամուսնություն, որից ինձ մնաց ևս մի որդի`գանձս` Սաշան։ Նա ամուսնուս տղան է, այն ժամանակ 6 տարեկան էր։ Ես և այդ մարդը 2 տարի ապրեցինք իրար հետ, բաժանվեցինք, բայց այդ տղան մնաց ինձ մոտ։ Իր պապայի հետ, գրեթե, չէ շփվում։ Ինքն իմ տղան է։ Առ այսօր ինձ մամա է ասում, այնպես որ, ես ունեմ 3 երեխա։ Հիմա 30 տարեկան է, ամուսնացած է, 2 բալիկ ունի, մենք միասին ենք ապրում։
–Երկրորդ հիասթափությունից հետո վե՞րջ, այլևս ոչ ոք չհայտնվե՞ց ձեր կյանքում։
–Հիասթափություն չէր։ Ինքը լավ մարդ էր, բայց իմը չէր։ Մարդը կարող է վատը լինել, բայց իմը լինել։ Հաճախ, մենք ինչ–որ բան ենք փնտրում, բայց իրականում, գոյություն ունի քոնը և ոչ քոնը։ Կարող է լինել ամենավատը, բայց քոնը։
–Ինչո՞ւ չկարողացաք գտնել ձերը։
–Իրականում, գտա։ Մինչև հիմա գիտեմ իր տեղը, ուղղակի շատ հեռու է ինձանից։ Գժական մարդ է, իմն է, մինչև հիմա կապ ունենք իրար հետ, սակայն երևի 8 տարի է, չենք տեսնվել։
Ամբողջությամբ՝ life.tert.am
