Համաշխարհային գրողների սեքսուալ նամակագրությունները

niklife.com.ua-ին, ներկայացնում է 7 գրողի, որոնց էրոտիկ ֆանտազիաները կարող են համարվել փոքրիկ գրական գլուխգործոցներ:

Ֆրանց Կաֆկան՝ Միլենա Եսենսկային «…քանի որ ես քեզ սիրում եմ, սիրում եմ ողջ աշխարհը, իսկ ողջ աշխարհը նաև քո ձախ ուսն է, ոչ, նախ եղել է աջը, ու այդ իսկ պատճառով ես համբուրում եմ այն, երբ ցանկանամ (իսկ դու, բարի եղիր, մի քիչ բացիր բլուզդ), նաև ձախ ուսդ… ու քո երեսն իմ առաջ է…անտառում. մոռացում քո կիսամերկ կրծքին»: Լրագրող Միլենա Եսենսկայան առաջինն էր, ով որոշեց Կաֆկայի արձակը թարգմանել գերմաներենից չեխերենի:

Գրաքննադատ Էռնստ Պոլակի կինը Կաֆկային հմայեց իր զսպվածությամբ, դիպուկությամբ, ինչպես նաև գրողի ստեղծագործությունը բարձր գնահատելու կարողությամբ: Եսենսկայան, իր հերթին, ի դեմս Կաֆկայի, գտավ իր պաշտամունքի աղբյուրին, ինչի կարիքը ուներ ընտանիքում՝ ամուսինը կնոջը աջուձախ դավաճանում էր: Իրականում, սիրեկանները ընդամենը երկու ռոմանտիկ հանդիպում են ունեցել՝ 1920թ. հուլիսին նրանք  4 օր միասին անցկացրին Վիեննայում, իսկ օգոստոսին հանդիպեցին Գմյունդում՝ Ավստրիայի ու Չեխիայի սահմանին: Այս սիրավեպը հիմնականում զարգանում էր թղթի վրա: Կաֆկայի նամակներից կարելի է հասկանալ, թե ինչպես է զարգանում նրա վերաբերմունքը Միլենայի հանդեպ՝ հարգանքից դեպի պահանջներ ու գրեթե հիստերիա: Եսենսկայայի հետ ինտիմ կողմը գրողին հետաքրքրել է ավելի քիչ, քան նրանց միջև գոյություն ունեցող հոգևոր ներդաշնակությունը:

Ֆեոդոր Դոստոևսկին Աննա Դոստոևսկայային (աղջկական ազգանունը՝ Սնիտկինա) «Ամեն րոպե իմ երազանքներում համբուրում եմ քեզ, յուրաքանչյուր րոպե երկարատև: Հատկապես սիրում եմ այն, ինչի մասին ասված է. «ու այդ հիանալի բարեմասնությունով հիացած ու գինովցած էր նա»: Դա համբուրում եմ ամեն րոպե, ամեն ձևով ու մտադիր եմ համբուրել ամբողջ կյանքս»: Աննա Գրիգորևնան Սնիտկինան Դոստոևսկու երկրորդ կինն էր, ով գրեթե կրկնակի փոքր էր գրողից: Երբ նրանք ամուսնացան, լրացել էր գրողի 45 տարեկանը, իսկ Աննայի՝ 21-ամյակը:

Երիտասարդ, անփորձ աղջիկը պատրաստակամությամբ իր վրա վերցրեց պարտքերի մեջ խրված, նյարդային պոռթկումներով հայտնի, խանդոտ հանճարի մասին հոգ տանելու դժվարին գործն ու արեց հնարավոր ամեն ինչ` նրան նորմալ կյանք վերադարձնելու համար: Այս միության արդյունքը դարձան նրանց 4 երեխաներն ու Դոստոևսկու ստեղծագործության գագաթը՝ «Կարամազով եղբայրներ» վեպը: Գրողը խորապես շնորհակալ էր կնոջը նրա ջանքերի համար, սակայն այդ ամուսնությունը կառուցվել էր ոչ թե շնորհակալության, այլ իր նոր կնոջ հանդեպ անմար կրքի վրա: Այդ կրքից նա իր տարիքի պատճառով ամաչում էր, սակայն նաև չէր կարողանում հաղթահարել այն: 58-ամյա գրողի նամակները՝ գրված գերմանական Բադ-Էմս հանգստավայրից, որտեղ նա բուժվում էր թոքերի էմֆիզեմայից, լի են կրքով, միևնույն ժամանակ՝ զուսպ են:

Գրողը նախընտրում է ակնարկել կնոջն այն մասին, որ երկար բաժանումից հետո սպասում է նրա հետ հանդիպմանը, այլ ոչ թե իրերն անվանում է իրենց անուններով: Հետաքրքիր է, որ կնոջն իրենց ինտիմ հարաբերություններում գրողը հատկացնում է գերիշխող դեր՝ նրան դիմելով որպես «տիրուհի» կամ «թագուհի», իսկ ինքը հայտնում է պատրաստակամություն՝ համբուրել նրա ոտքերը:

Էռնեստ Հեմինգուեյը՝ Մառլեն Դիտրիխին «Եթե դու բարձրանայիր բեմ, մերկ ու հարբած, ես կմոտենայի հետևից և քեզ կտիրեի հետևից՝ սև հագած: Ու կսկսեի վրայիցս հանել զգեստներս, որ փակեմ մերկությունդ՝ դրա հետ մեկտեղ մերկացնելով իմ չափացանզ զարգացած, ինչպես Բերտ Լանկաստերի մոտ է, մարմինս: Իսկ ձեռքի հետ ներողություն կխնդրեի հավաքվածներից, թե իբր կներեք, մենք չգիտեինք, որ մադամն այսքան գինովցած է»: Թեև Մառլեն Դիտրիխն ու Էռնեստ Հեմինգուեյին կապել է բազմամյա քնքուշ կապվածությունը, սիրեկաններ նրանք, այդպես էլ չդարձան, թեև դերասանուհին թուլություն ուներ գրողների հանդեպ:

Գրականության նոբելյան դափնեկիրը մի անգամ հայտարարել էր, թե իրենց հարաբերությունները հիշեցնում են «չսինքրոնավորված կրքի»՝ երբ ինքը ռոմանտիկ զգացումներ է տածում դերասանուհու նկատմամբ, պարզվում է՝ նա արդեն ազատ չէ ու հակառակը: Դիտրիխն ու Հեմինգուեյը ծանոթացել էին նավի վրա 1934թ. ու այդ ժամանակից ի վեր պահել նամակագրական աշխույժ կապ: Ավելի շատ, նրանք իրենց կերպարների գերին էին՝ Դիտրիխը կինոյի աշխարհի սեքս-խորհրդանիշն էր, Հեմինգուեյը՝ գրականության: Անգամ հաշվի առնելով նրանց միջև գոյություն ունեցող անկեղծ համակրանքը՝ նամակագրությունը ևս մի միջոց էր՝ արտիստական էգոն բավարարելու համար:

Անտոն Չեխովը՝ Ալեքսեյ Սուվորինին «Երբ հետաքրքրությունից դրդված օգտագործում ես ճապոնուհու, ապա սկսում ես հասկանալ Սկալկովսկուն, որը ասում են, ինչ-որ բացիկի վրա նկարվել է ճապոնացի բ …ի հետ»: Եթե կնոջ հետ ինտիմ նամակագրության մեջ հարկ է այսպես թե այնպես ցուցաբերել զգուշավորություն, ապա ընկերների հետ կարելի է չքաշվել արտահայտություններում:

Ամեն դեպքում, Չեխովը չէր քաշվում իր արտահայտություններում: Սախալին կղզի երկարատև ճանապարհորդության ընթացքում գրողը վայելում էր ոչ միայն բնության տեսարանները, այլև տեղացի գեղեցկուհիներին, ինչի մասին և գրում էր իր ուսուցչին՝ լրագրող, հրատարակիչ Ալեքսեյ Սուվորինին: Էթնոգրաֆի ճշգրտությամբ Չեխովը նկարագրել է էկզոտիկ գեղեցկուհիների սեքսուալ վարքագիծը, սակայն մերձեցման համար օգտագործել է «անճարակ» բառեր: Հնարավոր է՝ նման եղանակով արտահայտվում է գրողի սեքսիզմը, սակայն ընդհանուր առմամբ նա սեռական ակտը չէր ընկալում որպես խորհրդավոր մի բան:

Ջեյմս Ջոյսը՝ Նորա Բառնակլին «Ու երբ ես մտնում էի քո մեջ, հիշում եմ՝ լեզուդ ամեն անգամ դուրս էր գալիս շուրթերիդ արանքից ու որքան կոպիտ ու խորն էի մտնում, այնքան ուժեղ ու աղմկոտ, դու այն ինձ ընդառաջ էիր հրում՝ հմայող ձայներ, այնտեղից, քո խորքերից, քո մեջ ամեն ինչ ճաք էր տալիս, խոսում էր ու երգում, ես քթով հավաքում էի այդ դրախտը, այդ փքուն գարշահոտությունը, քեզնով լցվելով ինչպես ձիաձետ, ինչպես բույսը շնչով»:

Ջեյմս Ջոյսի ու Նորա Բառնակլի հանդիպումը, որը տեղի է ունեցել 1904թ. հունիսի 16-ին, դարձավ հիրավի ճակատագրական համաշխարհային գրականության համար. սերը Նորայի հանդեպ Ջոյսին մղեց ստեղծել մոդեռնիզմի Աստվածաշունչը՝ «Ուլիսես» վեպը, որի իրադրաձությունները տեղի են ունենում գրողի ու նրա «հավերժ» կնոջ, հավերժական մուսայի առաջին ժամադրության օրը: Նորան՝ Finn հյուրանոցի աղախինը, Ջոյսի անհնազանդ հանճարին դիմակայում էր սթափ, լավ իմաստով՝ երկրային խելքով: Նրանց ամուսնությունն ամենևին էլ անամպ չէր՝ աղքատություն, սկանդալներ, դստեր հիվանդությունը, սակայն գրողի տենչանքը կնոջ հանդեպ չէր թուլանում արտաքին հանգամանքների ներքո, որն արտացոլվել է 1909թ. նամակագրության մեջ: Ջոյսը այդ ժամանակ Դուբլինում էր, Նորան՝ Տրիեստում, ու միմյանց հանդեպ կարոտը նրանք լրացնում էին չափացանց զգայական, էմոցիոնալ նամակներով, որ այսօրվա բառապաշարով անվանվում է «սկանդալային» ու «պոռնոգրաֆիկ»:

Վասիլի Ռոզանովը՝ Լյուդմիլա Վիլկինային «Թող պահպանվի թարմ ու գեղեցիկ քո հետույքը, որը ես այդքան մտովի շոյել եմ (համենայն դեպս թույլ չեմ տվել այն շոյել ուրիշի): Իսկ ի՞նչ ես ուզում, Նոր տարվա գիշերը ես ուղիղ ժամը 12-ին այն կհիշեմ՝ սևուկ, թաց ու բուրավետ: Քեզ եմ ուղարկում մազերս՝ որպես հիշատակ» «Առանձնացած» կոչվող գրքում Վասիլի Ռոզանովը գրում է, որ genitalia-ն (այն, ինչ բառացիորեն նշանակում է սեռական օրգաններ) մարդկանց մեջ գլուղեղից կարևոր է: Ռոզանովյան փիլիսոփայության մեջ առանցքային տեղ է զբաղեցնում գենդերին նվիրված խնդիրները:

Լյուդմիլա Վիլկինային՝ Նիկոլայ Մինսկու թարգմանիչ ու պոետ կնոջն ուղղված վարկաբեկող նամակը պետք չէ դիտել որպես ուղղակի ոտնձգություն: Ռոզանովի բացխոսության հիմքում ընկած է մի կողմից կենսական գործընթացները փիլիսոփաներին բնորոշ եղանակով տեսության վերածելու հակումը, մյուս կողմից՝ կանացի սեռական օրգանների ֆետիշացումը՝ որպես աստվածային ողորմածության աղբյուր: Այսպես, մեկ այլ կնոջ՝ Զինաիդա Գիպիուսին ուղղված նամակում նա խոսում է վերջինիս քրոջ սեռական շուրթերի ձևի մասին ու հայտարարում, որ քույրերից ոչ մեկի հանդեպ էլ ցանկություն չունի: Ռոզանով պոռնոգրաֆի համբավը հաճախ չափազանցված է: Նամակներում ու էսսեներում նա ուշադրությունը կենտրոնացնում է սեռական օրգանների վրա ոչ թե ընթերցողին գրգռելու համար, այլ նպատակով, որ նման արտասովոր եղանակով ապացուցի, որ փիլիսոփայությունը չի հակադրվում մարմնականին:

Չառլզ Բուքովսկին՝ Լինդա Քինգին «… իմ գրողի տարած աստվածուհի, իմ աղբյուր, իմ քած, իմ իմ իմ թրթռող, մազապատ հ… ք, ես սիրում եմ քեզ …. ու քո սառնարանը, երբ մենք բռնվեցինք դրանից, մեզ էր նայում քո կուրծքը, ու այն նույնպես այրվում էր կրքից …. Ես ուզում եմ քեզ, ուզում եմ քեզ, ես ուզում եմ քեզ, ՔԵԶ, ՔԵԶ, ՔԵԶ, ՔԵԶ, ՔԵԶ»: Չառլզ Բուքովսկին ամերիկացի պոետ, քանդակագործ Լինդա Քինգի հետ ծանոթացել է 1970-ականներին: Նրանց սիրավեպը տևեց ընդամենը 3 տարի, ինչը մեծ հետք թողեց գրողի ստեղծագործության ու կյանքի վրա:

Մասնավորապես, հենց նրա կերպարն է օգտագործվել «Կանայք» վեպում Լիդիա Վենսին կերտելիս: Նա կերպարը հավելեց իրական դետալներով, այդ իսկ պատճատով Լինդան իրեն չէր կարող չճանաչել: Այսպես, Բուքովսկու ինքնակենսագրական գրքում ներկայացված օրալ սեքսի մասին հիշատակումները հայտնաբերվել էր հենց Քինգի շնորհիվ: Բուքովսկու մոտ, կարևոր է հաշվի առնել, որ այդ բոլոր վիրավորանքները, որոնք գրողը հասցնում է Լինդային, անգամ ոչ թե սեքսուալ խաղ է, այլ գրողին բնորոշ տղամարդկային քնքշություն:

orer.am