«Իսկ եթե գործնական իմաստ չուներ այս ամենը, ապա ո՞րն էր իմաստը…». Հրանտ Տեր-Աբրահամյան

Երեկվա հայտնի նամակի մասին:

Պարզ է, որ ռազմական դրության պայմաններում ճիշտ չէ քննարկել դա մանրամասնորեն:

Բայց իմ խոսքը բուն նամակի մասին չէ, այլ երևույթի:

Ինչ որ տեղ նույնիսկ ուրախ եմ, որ դա եղավ, ու որոշ չափով իրավիճակ լիցքաթափեց:

Խնդիրն այն է, որ պատերազմի առաջին օրվանից մեր հանրության մեջ գեներացվում է դրսից փրկություն կոչելու կարգախոսը: Գեներացվում է և կազմակերպված քարոզչությամբ, և զուտ զանգվածային հոգեբանության առանձնահատկություններով:

Հիմա, այս նամակից հետո, մենք հնարավորություն ունենք սթափ գնահատելու այս «գեներացիայի» գործնական նշանակությունը:

Իսկ գործնական նշանակություն չկա:

Պարզ պատճառով:

Առանց այդ էլ, Մոսկվան, որին կոչ է արվում դիմել, անում է, կարծես թե հնարավորը:

Նախ՝ բոլորս տեսնում ենք, որ հրադադար հաստատելու ռուսական փորձերն իրական են եղել: Տեսել ենք նաև դրանց տապալումը: Գիտակցում ենք նաև, որ տապալման պատճառը որտեղից է գալիս: Էլի խաղաղության հաստատման փորձեր լինելու են: Բայց, ով դեռ չի կորցրել սթափ դատելու ունակութունը, տեսնում է, որ կախարդական փայթիկով խաղաղություն հաստատել անհնար է:

Երկրորդ՝ զենքի և մնացածի հարցը: Չմանրամասնեմ՝ պարզ է:

Իսկ ավել ի՞նչ կարող է անել մի մեծ տերություն, որի բնական խնդիրն է ոչ միայն Հայաստանի, այլև Ադրբեջանի և Թուրքիայի հետ հարաբերություններում հավասարակշռություն պահպանելը:

Ես այդպես էլ չհասկացա, ու կարծես, բացատրող էլ չեղավ, թե ի՞նչ են ավել պատկերացնում:

Ռուս-թուրքական պատերա՞զմ, որի հիմքերը չեն երևում, և որի թատերաբեմն, ի դեպ, դառնալու է ամբողջ Հայաստանը: Սա՞ ենք ուզում:

Ռուս-ադրբեջանական պատերա՞զմ, որը վերածվելու է նույն ռուս-թուրքականի:

Ի՞նչ:

Չեմ ուզում նորից խորանալ, գրվել ու խոսվել է այս հարցի շուրջ:

Խնդիրն այն է, որ առանց հիստերիկաների, հանգիստ գնահատենք ու հասկանանք ոչ միայն մեր, այլև մեր դաշնակից և ոչ դաշնակից պետությունների տեսակետները, հնարավորությունները և կարողությունները:

Շնորհակալ լինենք եղածի համար:

Եվ անիրատեսական սպասումներով, նաև մեր նկատմամաբ հարգանքը չկորցնենք: Ես վստահ եմ, ու տեսնում եմ, որ շատ ռուսներ և ուրիշներ, հենց հիմա մեծ հարգանքով հետևում են հայկական հերոսական դիմադրությանը: Եվ այսպես են կերտվում իրական դաշնակցային հարաբերությունները:

Հ.Գ. Իսկ եթե գործնական իմաստ չուներ այս ամենը, ապա ո՞րն էր իմաստը: Միթե՞ այսքանը չեն հասկանում մեր հայտնի գործիչներից շատերը: Չեն կարող չհասկանալ: Իսկ եթե ձև են տալիս, որ չեն հասկանում, պատճառները փնտրեք այլ տեղ՝ ոչ արտաքին քաղաքականության մեջ, ոչ էլ Ռուսաստանի հետ հարաբերությունների խնդրում: Այո, մարդիկ կան, որոնք այս օրերին էլ ուզում են լուծած լինել ներքաղաքական կամ անձնական խնդիրներ:

Հրանտ Տեր-Աբրահամյանի էջից:

https://www.facebook.com/ustahrant/posts/10224146347710678