Տպել
Հովիկ Չարխչյանի ֆեյսբուքյան էջից.
«Երբ 1990-ին ազատագրվեց Տիգրանաշենը (Քյարքին), առաջինը ես ու Գերման Ավագյանն էինք, որ իբրև լրագրող մտանք գյուղ: Մեզ անցաթուղթ էին տվել հսկիչ կետերն անցնելու համար: Բայց հենց գյուղ մուտքի մոտ ճանապարհը փակեցին ռուս զինվորականները: Անցաթուղթը պատռեցին, ավտոմատները պահեցին մեզ վրա, կարգադրեցին հետ գնալ: Գերմանն իջավ մեքենայից, ինչ-որ բան խոսեց նրանցից մեկի հետ, և քիչ անց զենքի փողերը ներքև իջան, իսկ ուղեփակոցը վեր բարձրացավ:
Մտանք գյուղ: Կռվի հետքերը դեռ թարմ էին. փամփուշտների պարկուճներ, այրված ցանկապատ, փշրված ապակիներ, այսուայնկողմ քայլող զինված մարդիկ, գնդակահարված շան մարմին` առվի եզերքին… Գերմանը կարգի բերեց ֆոտոապարատը: Ես սկսեցի զրուցել մարդկանց հետ:
Ահա այդպես տարված էի իմ գործով, և մեկ էլ հանկարծ աչքս դարձնում եմ դեպի Գերմանն ու ինչ տեսնեմ: Չէ, նա պատերազմ չէր վավերագրում: Նա մտել էր բակերից մեկը, որտեղ շքեղ արևածաղիկներ էին աճել: Եվ արևածաղիկներ էր նկարում: Նկարում էր այնքան մտասևեռված ու հափշտակությամբ, որ կարծես այդ դեղին ծաղիկներն էին ամենակարևոր բանն աշխարհում:
Մի քանի օր հետո Գերմանի լուսանկարներն ու իմ ռեպորտաժը հայտնվեցին թերթի էջերում: Հիմա տարիներ են անցել, շատ ջրեր են հոսել, Գերմանն այլևս չկա: Բայց կան նրա արևածաղիկները` իբրև կարևորից կարևոր, իբրև վկա ու հիշողություն, իբրև հորդոր ապրողներին ու մեռնողներին:
Կյանքի ամենադժվարին պահերին ներքին մղումները մեզ տանում են այնտեղ, որտեղ լինելը գուցե խելահեղություն է: Բայց ժամանակն անցնում է, և մի օր մենք հասկանում ենք, որ հենց դա է եղել մեր փրկությունը` ընտրել այն, ինչն այդ պահին ընտրությունից դուրս էր, մերձենալ նրա հետ, ինչն անպատեհ էր, քայլել այն կողմ, որը ճանապարհից դուրս էր: Սա շեղում կամ խոտորում չէր: Սա արարք էր: Ընտրություն էր: Կամ պարկուճներ, կամ արևածաղիկներ: Եվ նա ընտրեց ծաղիկները…»:
